Gebakken lucht

Op het voorblad staat: ".... een poppenhuis waarin een oude, onopgeloste moordzaak is nagebootst. Is het te laat voor waarheid?" Nee natuurlijk.
Dit poppenhuis komt pas op blz. 68 op de proppen. Tot dan trakteert de auteur de lezer op a) twintig passages met Imogene die verdriet heeft om de dood van haar zus Hazel; b) dertig passages waarin Aggie spijt heeft dat ze haar baan kwijt is. Tegen die tijd had ik trouwens al geraden hoe de familierelatie in elkaar zit.
De oplossing van de moord komt volstrekt uit de lucht vallen en bijna aan het einde: op blz. 364. De tussenliggende blz. heb ik overgeslagen. Daar heb ik niets aan gemist. Het verhaal had dus ook in ongeveer 100 blz. verteld kunnen worden. De plot is dan ook zo dun als een velletje papier.
Tussendoor is er ook nog een love interest. Uiteraard krijgen ze elkaar aan het eind van het boek, want dat hoort zo als ze aan het begin niet zo goed met elkaar overweg kunnen.
Het boek sluit af met een moraal die zo afkomstig is uit de Lieve Lita rubriek van het plaatselijke sufferdje. Voor wie het boek niet zal lezen maar nu toch nieuwsgierig is: blijf niet te lang in het verleden hangen, maar ga door met je leven door je verdriet aan een god van voorkeur over te dragen. De psychologische diepgang is die van een platbodem. En ja, ik heb persoonlijke ervaring met rouwverwerking.
In de eerste 20, 30 blz. hebben de karakters nog wel potentie. Maar ook daar komt niets uit voort.