Niet zo goed als men beweert

Net als zovelen was ik zeer prettig verrast door Koekoeksjong, met Zijderups als als waardige opvolger. Eén van de aspecten die mij aansprak is de ietwat gemene manier waarop de auteur het modewereldje en het schrijverswereldje beschrijft. Iets vergelijkbaars ontbreekt in Het Slechte Pad. In plaats daarvan krijgen we:

1. het gigaridicuuljoenste inkijkje in de geest van een lustmoordenaar. Dat was interessant toen Ruth Rendell en Lawrence Sanders daarmee begonnen, dik 40 jaar geleden. Nu is het volledig uitgekauwd. Galbraith/Rundell biedt ons niets nieuws; de betreffende hoofdstukken hadden ook door Karen Slaughter geschreven kunnen worden (en die herhaalt zichzelf ook al een paar jaar). De hoofdstukken over de lustmoordenaar kunnen rustig overgeslagen worden. Het is zelfs aan te bevelen: zie punt 3.
2. De moeizame relatie van Robin en Matthew wordt zo langzamerhand belachelijk. Of Robin is dom of G/R is niet meer in staat er geloofwaardig over te schrijven.
3. Als whodunit is het boek ook al niet erg geslaagd. Al voor blz. 100 kon ik twee van de vier verdachten elimineren omdat de lustmoordenaar iets over zichzelf vertelt.
4. De inspanning die G/R zich getroost om de werkelijke dader onwaarschijnlijk te maken maken de ontknoping ongeloofwaardig. Hoe precies kan ik niet zeggen zonder spoilers.
5. In één hoofdstuk maakt G/R transgenders op een misselijke manier belachelijk.
6. Zelfs de meningsverschillen tussen Cormoran en Robin dreigen vermoeiend te worden.

Drie sterren, omdat G/R een goede schrijfstijl heeft en zowel Cormoran en Robin interessante karakters blijven. Ook heeft ze er een handje van opmerkelijke bijfiguren te introduceren.
Conclusie: Het Slechte Pad lezen was aangenaam, maar ik sloeg het met gemengde gevoelens dicht. Het is minder dan de twee voorgangers. Ik vrees dat numero 4 nog verder achteruit gaat maar hoop dat ik ongelijk krijg.