Een verbetering, maar toch ongeveer 100 blz. te veel

Het lijkt wel of Galbraith/Rowling mijn recensie van Het Slechte Pad ter harte heeft genomen. De Witte Dood bevat geen kijkje in de geest van een perfide moordenaar. De psychologie is tot een minimum beperkt. Het satirische element is terug; zowel de Engelse politiek als de upper class worden op de hak genomen, zoals eerder het modewereldsje en het schrijverswereldje.
Er zijn nog wel een paar problemen. De proloog is amusant, maar niet echt van belang voor het verhaal. Dat komt maar langzaam op gang, zoals anderen al hebben opgemerkt.. Vooral tot blz. 150 gebeurt er maar weinig, behalve het voorspelbare: het huwelijk van Matthew en Robin mislukt. Daarna werd ik geleidelijk het verhaal in gezogen en dat terwijl het slachtoffer pas na blz. 300 wordt vermoord.
Het slachtoffer is niettemin een verrassing. Want de plot is ingenieus. Ik verklap al vast dat alle verdachten schuldig zijn, maar wie waaraan en vooral hoe blijft tot op het laatst onduidelijk. Want geen van hen kan de moordenaar zijn. Toch zit alles uitteindelijk logisch in elkaar.
De ontknoping is een tikkeltje over the top; de held moet de heldin weer eens op het laatste nippertje redden. Gelukkig is ze bepaald niet weerloos. Toch zou het aardig zijn als het omgekeerde eens gebeurde. Het belangrijkste is echter dat ik de tweede helft van het boek nauwelijks kon wegleggen. Eigenlijk wil ik vier en een halve ster geven.