Je mag geen boek over me schrijven

Dat heeft Annie Ernaux met ‘Alleen maar hartstocht’, weer een voor haar kenmerkend ego-document, dan ook niet gedaan. Ze heeft “alleen in woorden weergegeven -woorden die hij waarschijnlijk niet zal lezen, die niet voor hem bestemd zijn- wat het pure feit van zijn bestaan mij heeft geschonken. Een soort tegengeschenk.”

Ze beschrijft de passie die ze voelt voor een getrouwde man uit oost-Europa -volgens ‘De jaren’ is het een Rus- die twee jaar van haar leven allesbepalend was.

Tijdens het schrijven van haar boek was het “de bedoeling om die tijd vast te houden waarin alles op hetzelfde gericht was, van de keuze van een film tot de kleur van een nieuwe lippenstift, alles stond in het teken van een bepaald iemand.” Een man waarop ze onafgebroken wachtte en naar wie ze verlangde, de man die ze in haar hart droeg.
Ze schrijft erover in een soort dwingende behoefte en merkt op dat “nu ik aan die behoefte heb voldaan, bekijk ik de geschreven bladzijden met verbazing en een soort schaamte, die ik nooit gevoeld heb toen ik mijn liefde beleefde -integendeel- en evenmin toen ik het verhaal van mijn passie opschreef.”

Ze stelt zelfs vast dat het mogelijk is “dat de verplichting om antwoord te geven op vragen als ‘is dit autobiografisch?’ en om van alles en nog wat rekenschap te moeten afleggen er de oorzaak van is dat allerlei boeken nooit verschijnen, behalve in romanvorm, waarmee het fatsoen in ieder geval wordt gered.”