Wat een indringend verhaal

“Over een paar maanden zal de moord op Kennedy in Dallas haar onverschilliger laten dan de dood van Marilyn Monroe een zomer eerder, omdat ze dan al acht weken gelden voor het laatst ongesteld is geweest.” Die ‘ze’ waarover Annie Ernaux het in ‘De jaren’ heeft is zijzelf.

In ‘Het voorval’ schrijft ze er veel directer over, “Een week later werd Kennedy in Dallas vermoord. Maar dat was niet langer iets waarvoor ik belangstelling kon opbrengen.”
Deze novelle over haar ongewenste zwangerschap en de moeizame zoektocht naar een illegale, clandestiene abortus komt voort uit een droom die ze vijfendertig jaar later heeft, “Op een nacht droomde ik dat ik een boek in mijn handen hield dat ik over mijn abortus had geschreven, alleen was het in de boekhandel nergens te vinden en werd het in geen enkele catalogus beschreven.”

Over deze meest ingrijpende gebeurtenis uit haar leven die ze in ‘Het voorval’ zeer gedetailleerd beschrijft, zegt ze “Het is mogelijk dat een verhaal als dit irritatie of weerzin opwekt, of als smakeloos wordt bestempeld. Het feit dat je iets hebt meegemaakt, wat het ook is, geeft je blijvend het recht het op te schrijven.” en “Wel rijst onder het schrijven de vraag naar het bewijs: buiten mijn dagboek en mijn agenda uit die periode beschik ik volgens mij, gezien het onstoffelijke en weinig beklijvende karakter van dat wat er zoal in je hoofd omgaat, over geen enkele zekerheid met betrekking tot mijn gevoelens en gedachten. Alleen de herinnering aan gewaarwordingen die verbonden zijn met mensen en dingen buiten mij dient voor mij als bewijs van de werkelijkheid. Het enige echte geheugen is stoffelijk.”

Ze besluit haar relaas met “Ik heb de enige schuld vereffend die ik ten aanzien van dit voorval ooit heb gevoeld: dat het me is overkomen en dat ik er niets mee heb gedaan. … En het echte doel van mijn leven is misschien alleen dit: dat mijn lichaam, mijn gevoelens en gedachten tot geschriften worden.”