Recensie Rob van Essen, Ik kom hier nog op terug.

Allereerst: ik houd niet van boeken met tijdmachines. Dat flauwe trucje van een ruimte binnengaan en dan getransfereerd worden naar een andere tijd om daar als betweter te figureren, staat me tegen. Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckmann vind ik een van de meest overschatte kinderboeken. Maar nu moet ik zeggen: ik hield niet van boeken met tijdmachines. Want Rob van Essen schreef een boek waarin weliswaar een tijdmachine voorkomt, maar waarin die tijdmachine geen trucje is. Voortdurend speelt de tijd een rol en filosoferen de personen over tijd. Dat begint al in de proloog en de epiloog waarin een man permanent aan twee bruggen schildert. Als hij klaar is met de tweede brug, is de eerste weer aan een nieuw verfje toe. Het eeuwige heden.

Rob van Essen schreef een hecht boek. Allerlei tijdlijnen weet hij aan elkaar te verbinden via een groep filosofiestudenten die elkaar tijdens een feest ontmoetten en die later allen teruggebracht worden naar Amsterdam door een van hen, Icks. Omdat de verteller die Icks het langste kent, al uit zijn jeugd in Rijssen, is hij de hoofdpersoon van de acties van Icks en van het verhaal. Hij mag een dwaling uit zijn verleden corrigeren. Maar welke?

Wie G.B.J. Hilterman noemt, heeft het over De toestand in de wereld. Daarmee krijgt het boek een meerwaarde. Het zijn niet alleen problemen van een groep studenten die in het boek aan bod komen, maar het zijn wereldproblemen. De wereld is verre van volmaakt, daar is met terugwerkende kracht nog wel wat te verbeteren.

Ik kom hier nog op terug is een cliché, en er staan meer clichés in het boek. Maar altijd zijn ze grappig gebruikt, zoals het hele boek vol staat met grapjes. De hoofdstukken zijn alle aangeduid met X*, Ick en zijn zuster Aster-ix. Rob vraagt aan de moeder van zijn buurjongens Aart en Bart of het derde kind de naam Cart krijgt.

En dan heeft Rob van Essen ook nog eens de hoofdpersoon mijn achternaam gegeven. Ik moet wel houden van dit boek.

Frans Hollander