Lezersrecensie
Flonkerend ...
Marceline de Waard publiceerde in februari 2017 haar eerste verhaal. Zij kan dus terugkijken op haar eerste schrijflustrum en wel met trots. Want al in dat eerste verhaal, achteraf gezien het begin van haar fameuze serie "Zondagverhalen", was duidelijk dat zij een rasechte verhalenvertelster is. Sindsdien schreef ze naast vele verhalen ook twee romans: "Thuisreis" en nu dan "Terugkeer".
Alles op rij zettende, wat ik al doe sinds ik Marceline ken (zomer 2017), zie je een mooie ontwikkeling van de schrijfster Marceline de Waard. Was zij aanvankelijk nog zichtbaar beïnvloed door schrijfsters als Maeve Binchy en Fay Weldon, al snel kregen haar verhalen een specifieke vorm, geschreven in een steeds herkenbaarder wordende eigen stijl. Waarbij Marceline steevast kiest voor een setting waar haar hart ligt: de Britse (Keltische) eilanden.
"Terugkeer" (een novelle) is daarvan een mooi voorbeeld. Dough, de erfgenaam van een eiland (dat kan!) keert terug naar zijn geboortegrond, de Hebridensmaragd. Zeg maar, zijn "roots". Maar "roots hebben" is heel wat anders dan geworteld zijn. Waar Dough al snel achter komt; de eilanders staan uiterst wantrouwend tegenover zijn plannen met het eiland. Maar gelukkig is daar Jane, aanvankelijk ook een buitenstaander, die al eerder geduldig het - nog steeds wat wankele - vertrouwen van de eilanders heeft gewonnen. Na de nodige strubbelingen gaan Dough en Jane samen de strijd aan ...
Van "Terugkeer" spat het plezier in het vertellen van verhalen af. Marceline doet dat met veel "show (don't tell)", waarbij de setting van het afgelegen eiland met zijn stugge bewoners een eigen rol speelt. Vooral dat laatste spreekt mij aan; "setting" wordt vaak verward met "omgeving" en voor je het weet moet je je als lezer door ellenlange beschrijvingen heen worstelen. Ik haak dan al snel af, maar Marceline doet dat veel beter. De Hebridensmaragd leeft en schittert. De achtergrond van de hoofdpersonen verwoordt ze minder levendig. Maar storend is dat niet echt, door de vaart van het actuele verhaal;
Alles op rij zettende, wat ik al doe sinds ik Marceline ken (zomer 2017), zie je een mooie ontwikkeling van de schrijfster Marceline de Waard. Was zij aanvankelijk nog zichtbaar beïnvloed door schrijfsters als Maeve Binchy en Fay Weldon, al snel kregen haar verhalen een specifieke vorm, geschreven in een steeds herkenbaarder wordende eigen stijl. Waarbij Marceline steevast kiest voor een setting waar haar hart ligt: de Britse (Keltische) eilanden.
"Terugkeer" (een novelle) is daarvan een mooi voorbeeld. Dough, de erfgenaam van een eiland (dat kan!) keert terug naar zijn geboortegrond, de Hebridensmaragd. Zeg maar, zijn "roots". Maar "roots hebben" is heel wat anders dan geworteld zijn. Waar Dough al snel achter komt; de eilanders staan uiterst wantrouwend tegenover zijn plannen met het eiland. Maar gelukkig is daar Jane, aanvankelijk ook een buitenstaander, die al eerder geduldig het - nog steeds wat wankele - vertrouwen van de eilanders heeft gewonnen. Na de nodige strubbelingen gaan Dough en Jane samen de strijd aan ...
Van "Terugkeer" spat het plezier in het vertellen van verhalen af. Marceline doet dat met veel "show (don't tell)", waarbij de setting van het afgelegen eiland met zijn stugge bewoners een eigen rol speelt. Vooral dat laatste spreekt mij aan; "setting" wordt vaak verward met "omgeving" en voor je het weet moet je je als lezer door ellenlange beschrijvingen heen worstelen. Ik haak dan al snel af, maar Marceline doet dat veel beter. De Hebridensmaragd leeft en schittert. De achtergrond van de hoofdpersonen verwoordt ze minder levendig. Maar storend is dat niet echt, door de vaart van het actuele verhaal;
2
Reageer op deze recensie