Lezersrecensie
Feiten verdichtsels op zoek naar de vergane tijd
Het was de recensie van Els Lens die me over de streep trok. Ik dacht : Ja laat ik eens een boek van Paul Auster gaan lezen. Een mooie gelegenheid om kennis te maken met zijn werk in een niet te lange roman die bovendien voor KOBO abonnees gratis te downloaden was. De recensie van Els klopte vrij goed . Geen moord of doodslag maar een mooi boek over een ouder wordende hoogleraar filosofie die tien jaar geleden zijn vrouw verloor en alleen achterblijft met zijn vele herinneringen en de door haar geschreven boeken.
Ik was dan ook een beetje verbaasd toen ik in filosofie magazine een verhaal van de filosoof en schrijver Maarten Doorman las met de vraag of deze roman een filosofische roman is. Ik las het vooral als een mooi verhaal of ouderdom gemis en liefde maar er zit inderdaad een filosofisch aspect aan .Op een bepaald moment in het boek staat namelijk een verhaal van een bezoek van de hoofdfiguur aan het land van zijn voorouders :” de Oekraïne ” en hoort daar een verhaal over een gruwelijke moord op tienduizenden joden en dat de overlevenden stadsbewoners de stad ook ontvlucht waren en de hele stad bevolkt werd door wolven. De hoofdfiguur kan niet verifiëren of dat waar is maar vindt het zo een mooi verhaal dat hij er voor kiest het te geloven. Doorman vraagt zich af of een Princeton filosoof zo lichtvaardig met het waarheidsbegrip om zou gaan.
Ik denk dat in een roman die, zoals Els Lens aangeeft in haar titel nostalgisch is je ook vraagtekens zou kunnen zetten aan de herinneringen van de hoofdfiguur . Zijn ze correct of zijn ze na al die jaren vertekend en vertroebeld. Herinneren we ons dingen die 100% waar zijn geweest of geloven we het verhaal dat na al die tijd overblijft en bezien wordt vanuit een “ nostalgische bril of de bril van het gemis van een geliefde? Hoe het ook zij : filosofische roman of niet, waar of niet de verhalen blijven hangen . Ook dit verhaal.
Ik was dan ook een beetje verbaasd toen ik in filosofie magazine een verhaal van de filosoof en schrijver Maarten Doorman las met de vraag of deze roman een filosofische roman is. Ik las het vooral als een mooi verhaal of ouderdom gemis en liefde maar er zit inderdaad een filosofisch aspect aan .Op een bepaald moment in het boek staat namelijk een verhaal van een bezoek van de hoofdfiguur aan het land van zijn voorouders :” de Oekraïne ” en hoort daar een verhaal over een gruwelijke moord op tienduizenden joden en dat de overlevenden stadsbewoners de stad ook ontvlucht waren en de hele stad bevolkt werd door wolven. De hoofdfiguur kan niet verifiëren of dat waar is maar vindt het zo een mooi verhaal dat hij er voor kiest het te geloven. Doorman vraagt zich af of een Princeton filosoof zo lichtvaardig met het waarheidsbegrip om zou gaan.
Ik denk dat in een roman die, zoals Els Lens aangeeft in haar titel nostalgisch is je ook vraagtekens zou kunnen zetten aan de herinneringen van de hoofdfiguur . Zijn ze correct of zijn ze na al die jaren vertekend en vertroebeld. Herinneren we ons dingen die 100% waar zijn geweest of geloven we het verhaal dat na al die tijd overblijft en bezien wordt vanuit een “ nostalgische bril of de bril van het gemis van een geliefde? Hoe het ook zij : filosofische roman of niet, waar of niet de verhalen blijven hangen . Ook dit verhaal.
1
2
Reageer op deze recensie