Lezersrecensie
Rancune als politieke drijfveer
Nu heel politiek Europa( inclusief Nederland )tot op het extreme verrechtst is het goed om eens aandacht te besteden aan een vergeten pareltje van de Nederlandse essayist Menno ter Braak. : Het nationaal socialisme als rancuneleer” uit 1937.
De gedachtengang van Ter Braak is even eenvoudig als briljant. Hij probeert de politieke opkomst van het facisme niet te verklaren uit politieke overtuigingen maar uit rancune. Zijn gedachtengang is: in een democratie en op papier is iedereen gelijk. Echter de praktijk wijst anders uit. Hij stelt dat de raté’s ( in hedendaags Nederlands mislukkelingen) het fundament vormen van het nationaal socialisme omdat hen totale gelijkheid voorgespiegeld wordt die niet waargemaakt wordt. Wanneer de gelijkheidsbelofte niet ingelost wordt ontstaat rancune en dit vormt een vruchtbare voedingsbodem voor het nationaal-socialisme.
Ter Braak formuleert het als volgt: “ de raté, de mens van het ressentiment, weet alleen dat hij het meerdere bezit van de ander niet verdragen kan, dat het hem hels maakt een ander bevoorrecht te zien; hij wrokt, omdat hij in de wrok althans de lust beleeft van de permanente ontevredenheid; hij koestert de wraakgedachte zoals de artiest het ‘l’art pour l’art’, en het is typerend voor zijn wraakzucht”
De geschiedenis herhaalt zich niet, ze rijmt wel ( Mark Twain)
Ook schrijft hij dat de logica in deze beweging anders functioneert. Die logica manifesteert zich dan ook niet op de ouderwetse wijze in de discussie, maar in het bevel en de propaganda; die objectiviteit moet men niet zoeken in de gefundeerde argumentatie en de verantwoordelijkheid voor de feiten maar in de leugen en de simplistische constructie van het wereldgebeuren, zo nodig dwars tegen algemeen erkende feiten.
Men hoeft maar de discussie over “ alternatieve feiten en samenzweringstheorieën te raadplegen om de relevantie voor de tijd van nu te zien.Je hoeft dus niet terug naar jaren dertig om dit vast te stellen.
De bekende columnist Bas Heijne die ook een voorwoord schreef voor het essay van Orwell over nationalisme , wat ik hier ook besprak schreef een mooi voorwoord. Hij waarschuwt voor een één op één vergelijking met de jaren dertig.
Hij constateert wel: “ De rancune schept nu een eigen, autonome werkelijkheid, waarin de waarheid er niet langer toe doet en leugen en ‘alternatieve feiten’ de dienst uitmaken. Argumenten dienen alleen nog om afschuw en haat te rechtvaardigen. Ik kan deze conclusie alleen maar onderschrijven.
Menno ter Braak (1902-1940) geldt als één van de scherpzinnigste, anti-autoritaire intellectuelen van de twintigste eeuw in Nederland. Hij maakte na de inval van de Duitsers zelf een einde aan zijn leven. Een aantal van zijn werken werd postuum gepubliceerd. De heruitgave van 2022 wordt ingeleid en van commentaar voorzien van de gelauwerde columnist/ essayist Bas Heijne.
De gedachtengang van Ter Braak is even eenvoudig als briljant. Hij probeert de politieke opkomst van het facisme niet te verklaren uit politieke overtuigingen maar uit rancune. Zijn gedachtengang is: in een democratie en op papier is iedereen gelijk. Echter de praktijk wijst anders uit. Hij stelt dat de raté’s ( in hedendaags Nederlands mislukkelingen) het fundament vormen van het nationaal socialisme omdat hen totale gelijkheid voorgespiegeld wordt die niet waargemaakt wordt. Wanneer de gelijkheidsbelofte niet ingelost wordt ontstaat rancune en dit vormt een vruchtbare voedingsbodem voor het nationaal-socialisme.
Ter Braak formuleert het als volgt: “ de raté, de mens van het ressentiment, weet alleen dat hij het meerdere bezit van de ander niet verdragen kan, dat het hem hels maakt een ander bevoorrecht te zien; hij wrokt, omdat hij in de wrok althans de lust beleeft van de permanente ontevredenheid; hij koestert de wraakgedachte zoals de artiest het ‘l’art pour l’art’, en het is typerend voor zijn wraakzucht”
De geschiedenis herhaalt zich niet, ze rijmt wel ( Mark Twain)
Ook schrijft hij dat de logica in deze beweging anders functioneert. Die logica manifesteert zich dan ook niet op de ouderwetse wijze in de discussie, maar in het bevel en de propaganda; die objectiviteit moet men niet zoeken in de gefundeerde argumentatie en de verantwoordelijkheid voor de feiten maar in de leugen en de simplistische constructie van het wereldgebeuren, zo nodig dwars tegen algemeen erkende feiten.
Men hoeft maar de discussie over “ alternatieve feiten en samenzweringstheorieën te raadplegen om de relevantie voor de tijd van nu te zien.Je hoeft dus niet terug naar jaren dertig om dit vast te stellen.
De bekende columnist Bas Heijne die ook een voorwoord schreef voor het essay van Orwell over nationalisme , wat ik hier ook besprak schreef een mooi voorwoord. Hij waarschuwt voor een één op één vergelijking met de jaren dertig.
Hij constateert wel: “ De rancune schept nu een eigen, autonome werkelijkheid, waarin de waarheid er niet langer toe doet en leugen en ‘alternatieve feiten’ de dienst uitmaken. Argumenten dienen alleen nog om afschuw en haat te rechtvaardigen. Ik kan deze conclusie alleen maar onderschrijven.
Menno ter Braak (1902-1940) geldt als één van de scherpzinnigste, anti-autoritaire intellectuelen van de twintigste eeuw in Nederland. Hij maakte na de inval van de Duitsers zelf een einde aan zijn leven. Een aantal van zijn werken werd postuum gepubliceerd. De heruitgave van 2022 wordt ingeleid en van commentaar voorzien van de gelauwerde columnist/ essayist Bas Heijne.
2
Reageer op deze recensie