Lezersrecensie
Hoort dit boek in de literaire Canon?
Het initiatief” heel Nederland leest” was voor mij een aanleiding om Joe Speedboot eens te lezen. Ik wilde toch al wat meer Nederlandstalige boeken van Nederlandse/ Vlaamse schrijvers lezen. Bovendien staat dit boek in de zogenaamde Canon van de Nederlandse literatuur. Reden genoeg om het te lezen.
Het is een bijzonder verhaal. Alleen door de hoofdfiguur. Frans(je) Hermans. Door een ongeluk in een rolstoel beland, gaat hij niet bij de pakken neerzitten en beleeft met zijn vrienden de meest fantastisch avonturen om tenslotte naam te maken als bekende armworstelaar. Binnen de vriendengroep van Frans maken we ook kennis met de naamgever van het boek: Joe Speedboot. Deze “ nieuwkomer in het dorp is een soort Engelbewaarder voor Frans maar blaast met hetzelfde gemak elektriciteitshuisjes op en maakt bommen. De bijfiguren en de setting in een plattelandsgemeente maken het geheel tot een prettige leeservaring.Het enige negatieve punt is dat ik het vaak “ over the top” vind.
Leest als een trein
Het boek heeft vaart en leest als een trein. Vele andere lezers merken ook op dat soms doet denken aan de boeken van John Irving, ik deel die mening. Wieringa schrijft erg mooi, als je niet beter zou weten, zou je het een Amerikaans boek kunnen noemen.
Ik vond het erg leuk om te lezen en toch had ik een enigszins twijfelend gevoel. Het boek is als een soort rollercoaster. Als je het uit hebt probeer je te denken over wat je nu eigenlijk hebt gelezen en bleef er alleen het verhaal en het sterke karakter van de hoofdfiguur over. Ik had eerder “ De heilige Rita” ook van Wieringa gelezen. Misschien is het een boek met minder vaart. In dit boek vond ik echter wel wat ik in een goed boek zoek. Meer diepgang en aansluiting bij maatschappelijke thema ’s zoals de“uitverkoop van het platteland” zo werd voor mij in dit boek de opkomst van politieke partijen zoals BBB en NSC meteen duidelijk . In mijn beleving is het een Europeser boek en vind ik dat boek qua thematiek vergelijkbaar met bijvoorbeeld “ Serotonine “van Houellebecq. Als Tommy Wieringa een vermelding in de Canon verdient is het voor mij eerder met : “De Heilige Rita” dan met “Joe Speedboot”.
Het is een bijzonder verhaal. Alleen door de hoofdfiguur. Frans(je) Hermans. Door een ongeluk in een rolstoel beland, gaat hij niet bij de pakken neerzitten en beleeft met zijn vrienden de meest fantastisch avonturen om tenslotte naam te maken als bekende armworstelaar. Binnen de vriendengroep van Frans maken we ook kennis met de naamgever van het boek: Joe Speedboot. Deze “ nieuwkomer in het dorp is een soort Engelbewaarder voor Frans maar blaast met hetzelfde gemak elektriciteitshuisjes op en maakt bommen. De bijfiguren en de setting in een plattelandsgemeente maken het geheel tot een prettige leeservaring.Het enige negatieve punt is dat ik het vaak “ over the top” vind.
Leest als een trein
Het boek heeft vaart en leest als een trein. Vele andere lezers merken ook op dat soms doet denken aan de boeken van John Irving, ik deel die mening. Wieringa schrijft erg mooi, als je niet beter zou weten, zou je het een Amerikaans boek kunnen noemen.
Ik vond het erg leuk om te lezen en toch had ik een enigszins twijfelend gevoel. Het boek is als een soort rollercoaster. Als je het uit hebt probeer je te denken over wat je nu eigenlijk hebt gelezen en bleef er alleen het verhaal en het sterke karakter van de hoofdfiguur over. Ik had eerder “ De heilige Rita” ook van Wieringa gelezen. Misschien is het een boek met minder vaart. In dit boek vond ik echter wel wat ik in een goed boek zoek. Meer diepgang en aansluiting bij maatschappelijke thema ’s zoals de“uitverkoop van het platteland” zo werd voor mij in dit boek de opkomst van politieke partijen zoals BBB en NSC meteen duidelijk . In mijn beleving is het een Europeser boek en vind ik dat boek qua thematiek vergelijkbaar met bijvoorbeeld “ Serotonine “van Houellebecq. Als Tommy Wieringa een vermelding in de Canon verdient is het voor mij eerder met : “De Heilige Rita” dan met “Joe Speedboot”.
1
Reageer op deze recensie