Lezersrecensie
Een bijzondere tocht doorheen het leven van jonge mensen.
Wanneer je leest dat dit boek zowat de meest prestigieuze prijs voor Britse en Ierse schrijvers wint, met daar bovenop nog andere prijzen die deze auteur in de wacht sleepte, dan word ik nieuwsgierig, dan wil ik het lezen en ontdekken wat dit boek nu zo exceptioneel maakt. Vandaar dat ik blij was om door hebban.nl gekozen te worden om in de leesclub, of zeggen we nu leesBUBBEL, te zitten.
Normale Mensen is een klassiek verhaal over een jongen en meisje die, ondanks hun verschillende komaf, zich tot elkaar aangetrokken voelen. Doorheen het verhaal lijken ze samen te horen, vullen ze elkaar aan, het lijkt we een yin & yangrelatie.
Ze ontmoeten elkaar in het eerste deel van het boek, voornamelijk wanneer Connell zijn moeder komt afhalen die in het huishouden van Marianne werkt. Zij maakt namelijk het huis van Marianne schoon. Je voelt al lezend de tegenstellingen tussen de verschillende klassen van Connell en Marianne vibreren. Moet gezegd dat er in deze roman over volwassen worden, over relaties en ontwikkeling van de persoonlijke identiteit, onderhuids ook maatschappijkritiek verweven zit. Het verhaal deed mij verschillende keren denken aan een zeer populaire serie uit de beginjaren 70, nl. Upstairs Downstairs. Het mag duidelijk zijn wie waar thuishoort.
De gezinnen van beide hoofdpersonages hebben niet veel overeenkomsten. Connell leeft in een warm en liefdevol gezin (met een moeder, Loraine, die als alleenstaande ouder vast in het leven staat, haar zoon begeleidt maar ook de teugels op tijd viert) terwijl Marianne haar thuis vindt in een koel en afstandelijk nest. Opmerkelijk is dat ze op hun school blijkbaar van rol wisselen. De schijnbaar solitaire Connell kan op een hele rist vrienden rekenen, terwijl Marianne, wiens (materiële) leven quasi op rozen liep, zich afzondert en eenzelvig haar jaren aan school slijt.
Hoe dan ook, uiteindelijk belanden ze beiden op de prestigieuze Trinity College in Dublin. Het is daar dat hun band inniger wordt. Dat verloopt echter niet van een leien dakje. Met vallen en opstaan worstelen ze zich doorheen hun studentenleven.
De jongeren in deze roman leven blijkbaar op het ritme van de sociale media, dat een zeer belangrijk item in hun leven is. Het volmaakte plaatje op sociale media, wordt echter de norm voor deze jeugd en deze instelling vraagt om problemen.
Normale Mensen is een heerlijk boek. Sally Rooney slaagt er in om je aan het verhaal te ketenen. Je doorloopt samen met de hoofdpersonages een belangrijke fase doorheen hun leven. Dat de auteur haar boek doorspekt met heel wat heerlijke taal, is alvast meegenomen. Normaal zal ik een boek nooit beduimelen door aantekeningen te maken en mooie zinnen te onderstrepen, behalve voor Hebbans leesclub. Komaan, ik trakteer je lukraak op enkele pareltjes:
• Haar jurk is aan de voorkant laag uitgesneden en haar bleke sleutelbeenderen lijken twee gedachtestreepjes. (79)
• Weer buiten is het zonlicht zo sterk dat het alle kleuren aan scherven slaat, zodat ze steken. (123)
• De lucht was die dag extreem blauw, hallucinant, als ijs met een smaakje. (153)
• De schaamte omhulde haar als een doodskleed. (220)
• Hij kust haar weer en ze voelt zijn handen over haar lichaam. Ze is een kloof waar hij in kan, een lege ruimte die hij kan vullen. (225)
• Al die jaren zijn ze twee kleine plantjes in hetzelfde stukje grond geweest, helemaal om elkaar heen gegroeid, ze hebben zich in bochten gewrongen om plaats voor elkaar te maken en de onwaarschijnlijkste houdingen aangenomen. (252)
Ik mag niet vergeten te vermelden dat je in het boek geen enkel aanhalingsteken zult vinden. Ik vroeg aan de vertaler van dienst, Gerda Baardman, hoe dat overkwam tijdens het vertalen. Ze antwoordde dat die ontbrekende aanhalingstekens kenmerkend zijn voor Sally Rooney. In het begin was het even wennen, ja, maar in overleg met de redactie heb ik besloten ook in het Nederlands geen aanhalingstekens te plaatsen om Sally's stijl trouw te blijven.
Het was eerlijk gezegd even wennen, maar al na een aantal pagina’s viel het niet meer op, meer nog, het leek natuurlijker zonder.
Geef toe, nog niet nieuwsgierig? Zeker een aanrader. Ik geef haar, moest ik voor NRC dagblad schrijven, vier ballen. Voor Hebban worden dat vier schitterende sterren.
Normale Mensen is een klassiek verhaal over een jongen en meisje die, ondanks hun verschillende komaf, zich tot elkaar aangetrokken voelen. Doorheen het verhaal lijken ze samen te horen, vullen ze elkaar aan, het lijkt we een yin & yangrelatie.
Ze ontmoeten elkaar in het eerste deel van het boek, voornamelijk wanneer Connell zijn moeder komt afhalen die in het huishouden van Marianne werkt. Zij maakt namelijk het huis van Marianne schoon. Je voelt al lezend de tegenstellingen tussen de verschillende klassen van Connell en Marianne vibreren. Moet gezegd dat er in deze roman over volwassen worden, over relaties en ontwikkeling van de persoonlijke identiteit, onderhuids ook maatschappijkritiek verweven zit. Het verhaal deed mij verschillende keren denken aan een zeer populaire serie uit de beginjaren 70, nl. Upstairs Downstairs. Het mag duidelijk zijn wie waar thuishoort.
De gezinnen van beide hoofdpersonages hebben niet veel overeenkomsten. Connell leeft in een warm en liefdevol gezin (met een moeder, Loraine, die als alleenstaande ouder vast in het leven staat, haar zoon begeleidt maar ook de teugels op tijd viert) terwijl Marianne haar thuis vindt in een koel en afstandelijk nest. Opmerkelijk is dat ze op hun school blijkbaar van rol wisselen. De schijnbaar solitaire Connell kan op een hele rist vrienden rekenen, terwijl Marianne, wiens (materiële) leven quasi op rozen liep, zich afzondert en eenzelvig haar jaren aan school slijt.
Hoe dan ook, uiteindelijk belanden ze beiden op de prestigieuze Trinity College in Dublin. Het is daar dat hun band inniger wordt. Dat verloopt echter niet van een leien dakje. Met vallen en opstaan worstelen ze zich doorheen hun studentenleven.
De jongeren in deze roman leven blijkbaar op het ritme van de sociale media, dat een zeer belangrijk item in hun leven is. Het volmaakte plaatje op sociale media, wordt echter de norm voor deze jeugd en deze instelling vraagt om problemen.
Normale Mensen is een heerlijk boek. Sally Rooney slaagt er in om je aan het verhaal te ketenen. Je doorloopt samen met de hoofdpersonages een belangrijke fase doorheen hun leven. Dat de auteur haar boek doorspekt met heel wat heerlijke taal, is alvast meegenomen. Normaal zal ik een boek nooit beduimelen door aantekeningen te maken en mooie zinnen te onderstrepen, behalve voor Hebbans leesclub. Komaan, ik trakteer je lukraak op enkele pareltjes:
• Haar jurk is aan de voorkant laag uitgesneden en haar bleke sleutelbeenderen lijken twee gedachtestreepjes. (79)
• Weer buiten is het zonlicht zo sterk dat het alle kleuren aan scherven slaat, zodat ze steken. (123)
• De lucht was die dag extreem blauw, hallucinant, als ijs met een smaakje. (153)
• De schaamte omhulde haar als een doodskleed. (220)
• Hij kust haar weer en ze voelt zijn handen over haar lichaam. Ze is een kloof waar hij in kan, een lege ruimte die hij kan vullen. (225)
• Al die jaren zijn ze twee kleine plantjes in hetzelfde stukje grond geweest, helemaal om elkaar heen gegroeid, ze hebben zich in bochten gewrongen om plaats voor elkaar te maken en de onwaarschijnlijkste houdingen aangenomen. (252)
Ik mag niet vergeten te vermelden dat je in het boek geen enkel aanhalingsteken zult vinden. Ik vroeg aan de vertaler van dienst, Gerda Baardman, hoe dat overkwam tijdens het vertalen. Ze antwoordde dat die ontbrekende aanhalingstekens kenmerkend zijn voor Sally Rooney. In het begin was het even wennen, ja, maar in overleg met de redactie heb ik besloten ook in het Nederlands geen aanhalingstekens te plaatsen om Sally's stijl trouw te blijven.
Het was eerlijk gezegd even wennen, maar al na een aantal pagina’s viel het niet meer op, meer nog, het leek natuurlijker zonder.
Geef toe, nog niet nieuwsgierig? Zeker een aanrader. Ik geef haar, moest ik voor NRC dagblad schrijven, vier ballen. Voor Hebban worden dat vier schitterende sterren.
1
Reageer op deze recensie
