Wat een thriller niet moet zijn

Ik beperk mij in het samenvatten. D'r zijn andere interessantere dingen te zeggen over dit boek. Maar eerst dit. Ik kreeg het boek zomaar cadeau van hebban.nl. Nogmaals, een dikke merci.
De auteur, Marion Pauw - toch niet onbekend in het thrillerwereldje - beschrijft het doen en laten en voornamelijk de interactie van aan de ene kant een hechte groep en iemand die voor het eerst haar opwachting maakt in deze groep. Het is zij die uiteindelijk het broze evenwicht in het gezelschap doet wankelen.
Het hele verhaal speelt zich af in een verlaten hotel in putje winter. De harde weersomstandigheden zorgen ervoor dat ze het hotel niet of nauwelijks kunnen verlaten. De auteur neemt ons mee naar het verleden en het heden van de hoofdpersonages. Knap gevonden.
Maar ... een thriller moet mij tot op het puntje van mijn stoel krijgen, mij bij de lurven pakken en me meesleuren doorheen het verhaal. Daar was, tenminste voor mij, helemaal geen sprake van. Het boek heeft me niet echt kunnen boeien.
Er staat op de cover 'literaire thriller'. Eerlijk gezegd vind ik er niet veel 'literairs' aan. D'r staan geen zinnen in die je naar adem doen happen, die je met plezier opnieuw en nog eens opnieuw leest, puur om het te proeven van taal op z'n best. (cfr. Jeroen Brouwers, Ilja Leonard Pfeijffer)
Kortom, voor mij - en ik kan me goed inbeelden dat dit boek bij andere lezers als 'top' wordt ervaren; maar dan verschilt onze perceptie die we van een thriller hebben, hemelsbreed - is dit boek drie sterren waard.