Is het eigenlijk een soort van tegenhanger van Stephen King’s 22-11-1963?

Eerst een review van Ik kom hier nog op terug van Rob van Essen, hoewel ik nu een ander (nog spannender) boek aan het lezen ben. Maar net een uitgebreide discussie over van Essen’s boek met een vriend gehad.
Het is heel mooi geschreven, maar ik ben in het begin twee keer ermee gestopt omdat ik het zo deprimerend vond. Dat is ook wel weer knap, denk ik dan, die sfeer goed oproepen.
Maar de passiviteit, het gebrek aan initiatief en zingeving van de hoofdpersonen, het gebrek aan fantasie, drukt zwaar. Hoewel er voldoende grappige dingen in staan (‘Wij Nederland’ is heel grappig, maar ook deprimerend, gevonden). Ik vermoed ook dat Rob van Essen zelf geen filosofie gestudeerd heeft (maar ik ook niet, dus wie weet). Maar dat gebrek aan fantasie en zingeving wordt zeker humoristisch weergegeven. De hoofdpersoon mag (met de tijdmachine van een vroegere studiegenoot) terug naar het verleden om iets goed maken waar hij spijt van heeft. En hij weet kennelijk niets beter te bedenken dan een vroegere radiocommentator (waar mijn vader het wel eens over had) naar huis helpen. Die stond in zijn verleden dementerend in zijn ochtendjas op de brug van een Amsterdamse gracht.
Hoe dat precies zat met Chris Vis in dat deprimerende religieuze milieu in het begin ben ik een beetje kwijt. Het eind van het verhaal is boeiend, maar ook weer zo deprimerend door de passiviteit en fantasieloosheid van de hoofdpersonen.
Is het eigenlijk een soort van tegenhanger van Stephen King’s 22-11-1963? Bedacht ik net tijdens die discussie met een vriend. In King’s boek ging het de hoofdpersoon erom om een zo groot mogelijk effect te bereiken voor de gehele mensheid, dit verhaal gaat om de onbenulligheden van een individu.
Ik twijfel sterk tussen 3 en 4 sterren. De vertelling is wel fantasievoller dan de meeste Nederlandse literatuur van dit moment. Toch 4 sterren daarom? En om de sfeervolle vertelstijl. Maar het eind kabbelt iets teveel in de lucht. Daarom 3 sterren.