Onbevredigend einde van de serie

Achter het licht is het laatste deel in de ‘Fluistereiland’-saga van Elizabeth George. Het eerste deel van deze serie verscheen in 2012 en George wist sindsdien elk jaar met een vervolg te komen. Met wederom een ontzettend mooi omslag is dit slot de blikvanger die je wilt dat het is. In het boek moet er eindelijk antwoorden worden gegeven op prangende vragen, zoals: Waar is Becca’s moeder? en: Wat betekenen Becca’s krachten nou eigenlijk?  

De afgelopen delen heeft de lezer kennis mogen maken met een stroom aan bijpersonages die ook in dit boek hun eigen verhaallijnen hebben. Seth heeft eindelijk een stabiel leven op de rit, maar worstelt zowel met familieruzies rondom de gezondheid van zijn grootvader, als ook met de drugsproblemen van zijn vriendin Prynne. Jenn leert steeds meer over haarzelf en haar echte passies. Derric worstelt nog steeds met zijn verleden en gemaakte keuzes en zal moeten leren eerlijk te zijn tegen zijn familie. Tenslotte vraagt Becca zich af wat haar rol is in het leven van haar vrienden en probeert ze haar gaven onder controle te krijgen.  

De afgelopen boeken hebben de verhalen van de bijpersonages de grootste rol gespeeld. Dit is wederom het geval in dit boek. Becca is weinig aan het woord en het is duidelijk te merken dat de focus ligt op de verhalen van de overige personages. Daardoor worden de verschillende families en hun levens op het eiland Whidbey nog beter in kaart gebracht en in contrast met elkaar gezet. Het is dan ook echt alsof je het eiland met al zijn aspecten steeds beter leert kennen. Doordat het boek steeds ingaat op een selectie aan bijpersonages en sommige personages uit vorige boeken alleen zijdelings noemt, zijn de verhalen laagdrempelig en makkelijk om in te komen.  

De verhaallijnen zijn echter niet erg interessant. Doordat veel van de situaties en gebeurtenissen voorspelbaar zijn, is het boek niet erg spannend. Het is meer een vertelling dan dat er elementen een mysterie blijven voor de lezer. Doordat de meeste acties voortkomen uit aspecten van personages die al gekend zijn, komen er weinig verrassingen voor in het boek. De verrassingen die er dan wel zijn, zitten hem meer in het hoe en wat, dan dat er iets onverwachts gebeurt.  

De grootste teleurstelling in het boek is echter dat het vertelt het einde van de serie te zijn, terwijl er aan het einde van het boek nog geen enkele duidelijkheid over Becca is gegeven. Al een aantal delen lang draaien de verhaallijnen niet om het hoofdpersonage en ook nu wordt er niks duidelijk rondom haar. Het personage Becca heeft zoveel potentie door het mysterie om haar heen, maar hier wordt niks mee gedaan. Het boek sluit af met een gigantisch open einde, dat daarom ook onvermijdelijk voor irritatie zorgt. Het is de vraag of er nog een spin-off komt van de boeken, die zal zorgen voor een bevredigend einde.  

Het enige sterke punt van dit boek is de fenomenale schrijfstijl van George. Het kost geen enkele moeite om op te gaan in het boek en je te laten meeslepen. Hoewel je steeds door hebt dat het boek nergens heen gaat, is het niet moeilijk om geduldig te blijven en af te wachten omdat het boek ontzettend fijn leest. Het laat wel zien dat George weet hoe ze haar publiek net genoeg geboeid kan houden door middel van haar schrijfstijl.  

Achter het licht is het zeer teleurstellende slot van een serie dat heel veel meer had kunnen zijn. George heeft in deze serie de focus gelegd op de bijpersonages, die een redelijk voorspelbaar leven leiden. Hoewel het boek een mooi kijkje geeft in het leven van diverse personages van verschillende milieus op een eiland, zijn de verhaallijnen verre van interessant. De schrijfstijl van George is zeker verslavend, maar de schrijfster had in deze serie meer aan de plotlijn mogen werken.