Goed concept dat niet uit de verf komt

Het tweede deel in de Nederlandse vampierserie van Patricia Verlinde belooft vernieuwing door een andere weg in te slaan dan in het eerste deel. Waar Verlinde in Het antiserum liet zien originele ideeën te bezitten over het vampier- en weerwolfgenre, gaat ze nog een stapje verder in Bloedband. Een spetterend omslag belooft veel goeds, hoewel de afwerking van de zijkant en achterkant van het boek wat vraagtekens oproept. Biedt Verlinde weer een goed concept met slechte afwerking?  

Melanie is zover. Haar tijd als mens is voorbij en ze wil zich bij haar geliefde vampier Tristan voegen als onsterfelijke. Alleen loopt dat niet zoals ze wil. Ze sterft niet, maar door het weerwolvengen in haar bloed verandert ze in een sliochdan. Een combinatie tussen de twee onsterfelijke rassen. Bloedband vertelt de ontstaansgeschiedenis van de sliochdan en de vloek waar zij onder leven. Terwijl Melanie wordt heen en weer geslingerd tussen haar gevoelens voor Tristan en haar vreemde transformatie, moet zij beslissen welke rol zij wil gaan spelen in het opheffen van de vloek.  

Bloedband is beschreven vanuit twee perspectieven. Aan de ene kant lees je hoe het verder gaat met Melanie na de gebeurtenissen uit Het antiserum. Aan de andere kant maak je kennis met Arlana: een meisje dat leefde rond 6 n. Chr. en is opgegroeid in een covum van heksen. Haar opdracht is om een einde te maken aan het voortbestaan van de sliochdan. Waar het verhaal van Arlana een goede vaart heeft, is dat van Melanie bijna saai te noemen. Hoewel zich een paar spannende gebeurtenissen voltrekken, komt er geen tempo in het verhaal. Het is dan ook jammer dat het verhaal van Arlana wel dat tempo heeft en spannend blijft, maar het hele boek voortduurt. Daardoor wacht je als lezer eindeloos totdat ook het verhaal van Melanie eens op gang komt. Dat gebeurt alleen niet.  

Het hele concept van sliochdan en vampiers is weer goed uitgedacht en origineel. Het concept is zeer intrigerend, alleen had de uitwerking beter gekund. De voorspelling, de gebeurtenissen en de cliffhangers zijn allemaal zeer voorspelbaar. Daarnaast klinkt bijna alles gemaakt. De personages overdenken alles te veel, of niet genoeg. Ze passen hun gedrag meteen aan. Maar bovenal zijn de gesprekken onnatuurlijk. Vooral in de liefdesscènes is dit heel storend. Zo wordt er op een gegeven moment gezegd: ‘Ik vertrouw je, ik hou van je. Vertrouw mij ook en mijn liefde voor jou.’ De tekst is zo droog en onnatuurlijk dat het bijna niet voor te stellen is dat twee tieners dit tegen elkaar zeggen.  

Ook de personages komen nog steeds niet goed uit de verf en zijn erg cliché. De pestkop blijkt een vervelend verleden te hebben en de aardige vreemdeling heeft onderliggende motieven. Veel personages krijgen weinig aandacht en bestaan alleen in dienst van de verhaallijn ter dramatisering. Daardoor zijn veel gebeurtenissen wel heel toevallig en daardoor onrealistisch. Melanie is zeer vertwijfeld en dat blijkt uit haar gedrag, maar ze is nooit consistent. Als ze boos is, is het snel weer goedgemaakt en kan ze weer vreedzaam praten. Ze is ook meteen weer tot redelijkheid in staat: iets dat je niet van een tiener verwacht. Daarnaast ligt alles steeds duimendik er bovenop. De voorspelling heeft zulke klinkklare taal dat er weinig mysterie meer overblijft en doordat alles tot in detail wordt uitgelegd blijft er weinig aan de verbeelding over.  

Uiteindelijk blijkt Bloedband een ontzettend gaaf concept te hebben, dat veel te traag verteld wordt en door het vele uitleggen erg voorspelbaar is geworden. Alleen de epiloog geeft je als lezer echt de kriebels. Dat Verlinde de fantasie heeft om een goed boek te schrijven is duidelijk, maar in dit boek wordt nog te veel verteld en te weinig getoond.