Een boek om het warm van te krijgen

Na het verschijnen van Did I mention I love you kon het tweede boek in de serie niet snel genoeg verschijnen. Gelukkig liet uitgeverij Moon de fans van de pas negentienjarige schrijfster Estelle Maskame niet lang wachten en verscheen vier maanden na het eerste deel ook de vertaling van het tweede deel uit de ‘Did I mention’-serie. Did I mention I need you gaat verder een jaar na de gebeurtenissen uit de epiloog van het eerste deel. Daar kregen we al een beetje zicht op de problemen waarin Eden zou belanden in deel twee.  

Tyler heeft een jaar in New York gezeten om zijn verhaal over zijn moeilijke jeugd te vertellen. Eden bereidt zich ondertussen voor om te gaan studeren in Chicago, maar voordat ze uit Florida vertrekt, brengt ze de zomer bij Tyler door. Dit tot het verdriet van haar vriendje en de beste vriend van Tyler, Dean. Eden heeft echter nergens anders oog voor dan herenigd worden met haar grote liefde en stiefbroer.

Er zijn veel overeenkomsten tussen de twee delen in de serie. Beide spelen zich af in de zomer, in Amerika en de extremen in de samenleving staan centraal. Desondanks is de setting in New York redelijk origineel. Hoewel Eden en Tyler natuurlijk even op Times Square moeten zijn geweest, focust het boek zich voornamelijk op de dagelijkse aspecten in de stad in plaats van de nadruk te leggen op de grootsheid van de stad. Dit is fijn en houdt het verhaal realistisch. De dagjes die het tweetal binnen zitten omdat het stortregent, voelen ontzettend vertrouwd en het is dan ook makkelijker om je in de situatie van Eden in te leven. Door af en toe wat leuke aspecten toe te voegen zoals de honkbalwedstrijd waar ze heen gaan, ben je toch in New York maar is het niet te overweldigend of onrealistisch.  

Ook het feestgehalte in het boek is flink naar beneden gegaan. Maskame heeft zich meer gericht op de dagelijkse beslommeringen in het leven van Eden en de dilemma’s die daarmee samenhangen. Ze weet de spanning er goed in te houden, door de personages niet meteen alles te laten zeggen en door zich te richten op de complexiteit van de situatie. Als lezer weet je de hele tijd dat er uiteindelijk actie moet ondernomen worden, maar je zit er niet op te wachten. Het moment waarop er druk op de ketel gezet wordt en de plot opeens snel in ontwikkeling komt, is dan ook totaal onverwachts. Dat maakt het verhaal spannend en ietwat beklemmend. Hoewel Eden in haar vervelende zwakke karaktereigenschappen vervalt die we kennen uit het eerdere boek, is dit wel realistisch. Ook de reacties van Tyler zijn extreem maar komen duidelijk voort uit eerdere aanwijzingen dat er veel nog onder de oppervlakte borrelt.  

Het einde van het boek geeft de morele dilemma’s waar dit ongewone stel mee worstelt nog een keer goed weer. Maskame beschrijft uitersten en daarmee de gecompliceerdheid van de mens. Daardoor komt de situatie heel dichtbij en is het makkelijk er iets bij voor te stellen. Ondanks de grote plekken die genoemd worden – New York, Hollywood – blijft dit verhaal herkenbaar. Aan het einde van het boek heb je desondanks het idee dat alles misschien te gemakkelijk is verlopen. Gelukkig heeft Maskame dit zelf ook doorgehad, want dit plotgat weet ze in het laatste hoofdstuk op te lossen met een twist in de verhaallijn. Daarmee zorgt ze tegelijkertijd ook voor een aanleiding voor het derde deel in de serie.  

Wederom is Did I mention I need you voornamelijk een guilty pleasure-boek. Het verhaal is minder over de top en glamorous dan het eerste deel in de serie, maar daardoor wel realistischer. Een heerlijk boek om de winter even helemaal mee te vergeten en het heerlijk warm van te krijgen.