Een zoetsappige teleurstelling

Julie Kagawa is een vaak geuite naam als er gesproken wordt over auteurs van young adult-boeken. Niet alleen schreef ze de ‘Iron Fey’-boeken waarvan De IJzerkoning het eerste deel is, ook is ze de schrijfster van de ‘Blood of Eden’-serie. De vraag is echter of ze haar reputatie weet waar te maken met haar debuut De IJzerkoning.  

De cover van De IJzerkoning is ten eerste zeer mooi. Alle boeken in de ‘Iron Fey’-serie hebben een sprookjesuitstraling door het gebruik van reliëf en glitters op de covers. Dat is dan ook wel logisch aangezien de verhaallijn van de boeken is doorweven met sprookjeselementen. Meghan Chase blijkt de dochter te zijn van elfenkoning Oberon van het Zomerhof. Wanneer haar broertje Ethan ontvoerd wordt, gaat ze naar hem op zoek in de wereld van de fae, Nimmernimmer.  Dan blijkt dat deze sprookjeswereld wordt bedreigd door de ijzerfae en dat zij de enige is die hen kan bestrijden en haar broertje kan redden van de ijzerkoning.  

Het idee achter het verhaal om een verbinding te leggen met de sprookjeswereld is zowel intrigerend als fascinerend. Niet alleen komen we Shakespeares sprookjesfiguren Oberon en Titania tegen, we maken ook kennis met Grimalkin - een kat die doet denken aan de Cheshire Cat uit Alice in Wonderland - en pixies, kobolden en dryaden. Kagawa weet daarnaast het verhaal vlot aan elkaar te schrijven. Jammer genoeg blijken de bijfiguren veel interessanter te zijn dan de protagonist van het boek en zijn zij naast het concept van het boek de enige reden dat het boek de moeite van het lezen waard maakt.  

Young adult-lezers zijn gek op liefdesverhalen en waarschijnlijk zorgt dit ervoor dat het boek veel lezers aanspreekt. Ash is dan wel het meest interessante en charmante personage van het boek en de enige die realistisch op gebeurtenissen reageert, dit weet toch niet te voorkomen dat de liefdestriangel van Kagawa er één is die je van mijlenver ziet aankomen en één die weinig origineel is.  

Dit aspect is niet het enige dat niet origineel is aan het verhaal: het is alsof Kagawa een lijst met clichés heeft gepakt en ze allemaal in de 384 bladzijdes van het boek heeft willen stoppen. Op het hoogtepunt van het verhaal is dit zo in strijd met het karakter van de personages dat het verhaal er vervelend van wordt. Door de vele clichés mist Kagawa de kans om zelf sterke personages te ontwikkelen en het verhaal daarmee écht origineel te maken. Daardoor komt bijvoorbeeld ook de eindstrijd waar het boek naar toe werkt totaal niet uit de verf.  

De acties van hoofdpersonage Meghan zijn in het geheel niet logisch. Zo gaat Meghan zonder aarzelen direct op het gevaar in vermomming af, terwijl ze diverse keren is gewaarschuwd dat ze haar ogen in Nimmermeer niet moet geloven. Ze piept en schreeuwt bij elk gebeurtenis in het boek, terwijl ze gewaarschuwd is om stil te zijn. Deze domme acties kweken weinig sympathie voor het hoofdpersonage en maakt haar volstrekt onlogisch. Het is ontzettend essentieel dat het hoofdpersonage het verhaal draagt, maar Meghan kan die taak helaas niet aan. De uitspraken die ze doet passen vaak totaal niet bij de rest van haar karakter. Daardoor wordt ze erg tegenstrijdig voor de lezer. De consistentie van het verhaal is in dit boek jammer genoeg ook ver te zoeken. Meghan wordt bijvoorbeeld door haar faebloed in de mensenwereld snel vergeten, maar toch wordt er een actieve zoekactie naar haar gestart op het moment dat ze verdwijnt.  

Al met al blijft het concept van De IJzerkoning leuk en ook het liefdesverhaal dat er in verwerkt is is lekker zoetsappig, maar het boek is verder een teleurstelling. Dit verhaal had zoveel kunnen zijn met de ideeën die eraan ten grondslag liggen, maar door de slechte uitwerking mist het boek de kans om een goede aanvulling op het young adult-genre te zijn.