Mission Impossible, The Princess Diaries en een schoolbal

Poging nummer twee van Julie Kagawa om iets te maken van een geweldig concept begint als een teleurstelling, maar eindigt hoopvol. De IJzerprinses bevat wederom een aantal zeer clichématige momenten waar de lezer zich over af kan vragen of ze überhaupt bijdragen aan het verhaal, maar Kagawa weet uiteindelijk toch wat originaliteit in haar werk aan te brengen.  

De IJzerprinses begint met een dieptepunt. Een terugblik vertelt wat er gebeurd is op het moment dat Meghan aankwam op het Winterhof en daarin blijkt weer dat Meghan het meest onstabiele tienermeisje is dat er bestaat. Hoewel ze meerdere keren door Ash is gewaarschuwd dat hij niet voor zijn liefde voor haar uit kan komen op het Winterhof, treft dit Meghan als een donderslag bij heldere hemel. Ze is ronduit een wrak en gedraagt zich als de meest dramatische tiener ooit. Het is erg jammer dat Kagawa dit wederom tot het zwakke punt van het boek maakt. Meghan weet zich weer niet te ontwikkelen als een sterk personage en is te vervuld van zelfmedelijden om logisch na te denken. Het zorgt ervoor dat één van de belangrijkste aspecten van het verhaal slechts een magere basis is.    

Toch is er zeker verbetering te vinden in het boek. Zodra Meghan zich heeft bevrijd van al haar drama op het Winterhof en naar een oplossing gaat zoeken, komt het verhaal beter op gang. Nog steeds zijn er wat twijfels over haar gedachtegangen wat betreft het kiezen tussen Ash en het tegenhouden van het IJzervolk, maar dit is nu beter beredeneerd. Ster van het boek is IJzerhoef, het ijzeren paard waarmee we al in De IJzerkoning kennis maakten. Met volle overtuiging staat al zijn tekst in hoofdletters geschreven. Dit is ontzettend irritant om te lezen, maar het maakt zijn personage overtuigend in zijn daden en ontzettend grappig. Wederom is het Kagawa gelukt om haar bijpersonage geliefd te maken en zijn het de hoofdpersonages die wat kracht mogen krijgen.  

Het boek bevat een aantal scènes die letterlijk lijken te zijn overgenomen uit Mission Impossible en The Princess Diaries. Daarnaast komt er ook nog eens uit het niks een schoolbal voor in het verhaal. Het is jammer dat deze clichés elkaar in sneltreinvaart opvolgen, terwijl dit niet nodig was geweest voor het verhaal. De kern van het verhaal is krachtig, hoewel het pas laat naar voren komt. Dat Kagawa elementen uit bekende verhalen heeft gebruikt om het verhaal aan elkaar te schrijven is daarom erg zonde. De overname van deze elementen maakt het moeilijk om het boek serieus te nemen als een zelfstandig sterk verhaal.  

Tegelijkertijd zijn de voorgaande clichésituaties ook de kracht van het boek. De IJzerprinses is een chicklit in een fantasiewereld: doordrongen met tienermeisjesfantasieën. Toch moet je je als lezer afvragen wanneer Meghan eens zal opgroeien. Hoewel ze pas 16 is, is ze wel heel erg naïef. Het einde van het boek is daarom een ontzettende opluchting. De laatste twee gevechten die beschreven zijn, zijn wat kort, maar levendig en leggen eindelijk wat diepere lagen in het verhaal. Op het moment dat dan alles bij elkaar komt, is een zucht van verlichting wel op zijn plek. Het boek laat daarmee uiteindelijk een gevoel van blijdschap achter dat Kagawa toch iets goeds kan neerzetten ondanks de minpunten van het verhaal.  

Hoewel Meghan nog steeds niet echt een geweldig hoofdpersonage blijkt, is dit boek komischer door het gebruik van vele clichés dan het eerste boek uit ‘The Iron Fey’-serie De IJzerkoning was. Het boek is vermakelijk, maar niet heel erg indrukwekkend. Mocht Kagawa echter op deze manier voortgang blijft boeken in de serie, dan zal de complete reeks de lezer toch wat leuke uurtjes opleveren.