Serieuzer, diepgaander, maar kinderlijk geschreven

Deel drie in de ‘Iron Fey’-serie is wederom een snel te lezen boek en is iets serieuzer dan de vorige delen. Het verhaal achter De IJzerkoningin is echter toch erg simpel. Daarnaast kunnen er twijfels bestaan over of het boek wel echt geschreven is voor het young adult-genre of dat het alleen voor een young adult-publiek bestemd is omdat er een liefdesverhaallijn is in verwerkt.  

De serie is uitgegeven door Harlequin en verkrijgbaar voor een zeer voordelige prijs. In De IJzerkoningin schemert echter door waarom de boeken zo goedkoop zijn. De vertaling is niet erg geweldig en er zijn diverse spelfouten te vinden in het boek, meer dan in de eerdere delen. Stoere mannelijke personages ‘gillen’ diverse keren in het boek, terwijl het woord ‘schreeuwen’ hier veel beter op zijn plek zou zijn geweest. Het maakt de lezer af en toe twijfelen aan wat er staat in het boek, omdat de vertaalde woorden niet altijd in de context van het verhaal passen.  

De IJzerkoningin weet het niet voor elkaar te krijgen om een diepgaand verhaal te schetsen. Vrijwel elke gebeurtenis kan men aan zien komen. Het meest treffende voorbeeld hierin is dat de Gremlins een essentiële rol in de strijd zullen spelen omdat ze naar Meghan luisteren. Een feit dat al duidelijk is gemaakt in deel twee van de serie. Grimalkin heeft duidelijk de rol om de wijze in het verhaal te spelen en zijn ergernissen over de onwetendheid van de andere personages wordt langzaam ook de ergernis van de lezer. Met name wanneer dingen die erg duidelijk zijn ook niet door de honderden jaren oude Puck of Ash worden opgevangen. Ook het genezingsproces van Paul, de stiefvader van Meghan, en elk ander personage in het boek, is onrealistisch snel.  

De verhaallijn en schrijfstijl in De IJzerkoningin zijn erg kinderlijk en zou geschikter zijn voor lezers van 12 tot 14 jaar oud. Dit maakt dat voornamelijk de ontwikkelingen in de relatie van Ash en Meghan het boek aantrekkelijk moeten maken voor een young adult-publiek.  

Grote twijfels bestaan er echter over het verloop van deze relatie. Meghan is nog maar net zestien jaar oud en Ash en Meghan hebben slechts een enkele keer gezoend. Dat Kagawa de verdere stappen van het elkaar ontdekken overslaat en direct overgaat naar het hebben van seks is dan ook niet erg gepast, als ook onrealistisch. Niet alleen gaat deze verhaallijn opeens wel erg snel en komt zonder opbouw, maar ook wordt er geen aandacht besteed aan voorbehoedsmiddelen (Meghan kan nog zwanger zijn ook!), is er geen naspel, er worden geen onzekerheden over het hebben van seks voor de eerste keer beschreven, of wordt er op enige manier een referentie aan het gebeurde geplaatst na deze scène. Het is alsof Kagawa heeft gedacht ‘ik moet deze liefdeslijn nog even uitschrijven’, waardoor een deel van de liefdesscènes erg losstaan van het verhaal. Desondanks is het verlangen van Meghan naar Ash natuurlijk beschreven, hoewel het soms wat abrupt komt.  

Wat maakt het boek dan toch vermakelijk om te lezen? Als je zoekt naar een verhaal dat snel leest en je je niet snel ergert aan voorspelbaarheden, pak het boek dan op. Kagawa ontwikkelt haar verhaal beter dan dat ze deed in de eerste twee delen van de serie en is origineler in de verhaallijn. Meghan ontwikkelt zich als een sterker personage, begint de leiding te nemen, komt tot inzichten en neemt wat initiatief. Ze heeft wat zelfvertrouwen gekregen en dat doet het boek erg goed. Het verhaal gaat wel erg snel en vrijwel zonder problemen, maar het is zeer zeker vermakelijk door de introductie van nieuwe feiten over het IJzerrijk. Daarnaast is het vermengen van de zomer- en ijzermagie zeer goed bedacht. Als lezer kun je dus zeker een goede tijd hebben met het boek, als je niet verwacht dat het verhaal je naar een hoger niveau van lezen gaat tillen.