Sterke personages, zwak plot

In februari 2015 kwam Schaduwkant, het derde deel in de serie ‘Het Fluistereiland’, uit. Elizabeth George, die geroemd wordt om haar thrillers over Inspecteur Lynley, vervolgt in dit boek het verhaal van Becca King. Becca is in staat flarden van de gedachten van anderen op te vangen, zogenaamde fluisteringen. Na het horen van de fluisteringen van haar stiefvader waarin hij een moord bekend, vlucht ze voor hem naar het eiland Whidbey en neemt hier een nieuwe identiteit aan. Een jaar is voorbijgegaan en Becca voelt zich ondertussen thuis op Whidbey. Wanneer een serie branden het eiland op zijn kop zet, wordt Becca gedwongen om haar krachten weer te gaan gebruiken.  

De schrijfstijl van George is ongekend sterk. Ze neemt de lezer zo mee in het verhaal, waardoor het boek leest als een trein. Waar het tweede deel in de serie Ik weet wat je denkt de verhaallijn van Becca losliet, pakt George in Schaduwkant haar verhaal weer op. Becca ontwikkelt zichzelf verder. Ze ontdekt steeds meer over haar krachten en komt in aanraking met het begrip ‘versnellen’. Becca moet wachten tot haar krachten en de gebeurtenissen om haar heen tot een versnelling komen en jammer genoeg voelt het boek voor de lezer ook als een eindeloze rit naar de ontrafeling van de plot toe.  

De plot in Schaduwkant draait om het mysterie van de branden op het eiland. De werkelijke waarde van het boek ligt echter in de ontwikkeling van de personages. George krijgt het voor elkaar om elk personage een eigen diepgang, persoonlijkheid en verhaal mee te geven. Zelfs de bijpersonages hebben interessante verhaallijnen die blijven boeien. Hoewel het verhaal uit verschillende perspectieven wordt verteld, is dit niet te overdadig of verwarrend. Als lezer wil je over iedereen meer weten en daarom lees je door. George laat Whidbey tot leven komen, waardoor je als lezer zo in een andere wereld kan stappen. Door de hoeveelheid goed uitgewerkte personages is het net alsof je zelf een relatie ontwikkelt met iedereen. Oppervlakkig of juist een diepe vriendschap, de relaties die onderhouden worden in het boek zouden zo je eigen relaties in het dagelijks leven kunnen zijn.  

Schaduwkant moet het voornamelijk hebben van zijn personages. Het hoofdverhaal komt namelijk maar niet op gang. Noch het verhaal over de branden, noch het verhaal over de krachten van Becca. Het boek is mooi geschreven, maar erg traag. George weet de aandacht van de lezer wel vast te houden, maar dat komt door de goed uitgewerkte details. De interessantste details, zoals het boek over de krachten van Becca, worden echter dan weer niet verder uitgewerkt. Ergerlijk is ook het lange wachten op de ontrafeling van de plot van het boek. Daarnaast gaat het met zoveel personages mis aan het einde van het boek: de cliffhanger is een overdosis geworden. Over het algemeen is het boek ietwat simplistisch en voorspelbaar in tegenstelling tot de voorgaande boeken. Misschien dat George het niveau van young adult-lezers wat betreft de plot iets te laag heeft ingeschat. Hopelijk weet ze dit in een vervolg weer naar een hoger level te tillen.  

Kortom: Schaduwkant is een boek dat geweldig goed wegleest, maar de spanning moet hebben van de zijlijnen van het verhaal. De plot is onverwacht maar eenvoudig, en door de trage opbouw van het boek heeft het niet een dusdanige impact als dat het had kunnen hebben. Hopelijk weet George in het vervolg de spanning weer wat op te voeren, zodat de lezer aan alle verhaallijnen gekluisterd zal blijven.