OOK RUWE STORMEN LUWEN

Bij het lezen van Renske Jonkmans boek ‘Uitwaaien’ ging het stormen in mijn hoofd. Dit loflied op het platteland van de kop van Noord-Holland voelde als een constante storm. Altijd die wind. Aanvankelijk dacht ik aan een verzameling columns, af en toe een stukje. Maar al lezende moest ik door, voortgestuwd door de wind. Adembenemend beschrijft Renske het Noord-Hollandse platteland: de draaiende molens, het wuivende riet, de dijken, het fluitenkruid, de weilanden, koeien en paarden. Ik herkende de Huygendijk en Middenweg. Jonkman verweeft deze ode aan West-Friesland met haar persoonlijke leven: haar terugkeer naar het platteland, haar man en dochters, en haar familie. Het is aangrijpend hoe kwetsbaar de auteur zich toont. Dit is geen verzameling columns, maar een fijnzinnige, bijna religieuze schets van het vlakke land, verweven met het leven van de schrijfster zelf. Ik ben ervan onder de indruk. Gelukkig luwen ook ruwe stormen.