Lezersrecensie
Heerlijke feelgood met humor .
Rosalie Groen is al vanaf jonge leeftijd een activiste en begaan met dieren. Wat haar vroeger nogal eens in de problemen bracht. Dankzij een politieagent is ze het gaan omzetten in een legale activiteit en heeft ze de Second Chance Foundation opgericht.Wanneer een Amerikaanse dierenopvang in financiële nood komt reist ze af naar Hollywood.Haar zus die een agentschap heeft in Los Angeles ziet dit als perfecte gelegenheid om haar acteur, Cillian Winslow, als ambassadeur naar voren te schijven.Zijn imago kan wel verbeteren en dat kan het beste door zich in te zetten voor verwaarloosde dieren. Rosalie is hem eigenlijk liever eerder kwijt dan rijk, want ze vindt hem nogal arrogant. Of zit er meer achter de façade die deze acteur optrekt?
Quote: De schattige diertjes op de farm moeten het imago van Cillian oppoetsen.Maar zelfs het beste zilverpoetsmiddel kan een zwaar geoxideerd metaal niet altijd laten glanzen.
De vlotte en humoristische schrijfstijl van Iris zorgen dat je het boek zo weg leest.Dat het bij deze dierenopvang niet alleen draait om dieren maar juist om kinderen van Pleegzorg vind ik heel mooi in het verhaal. Ik kon me helemaal inleven in de personages want je leeft echt met ze mee en je ziet ze in de loop van het verhaal echt groeien. Dan valt ook op zijn plaats waarom Cillian zo reageert en dat creëert de diepgang in het verhaal, omdat je er dan achter komt wat zijn motief is en waarom hij het doet . Dat vond ik erg fijn om te lezen en pinkte dan ook wel een traantje weg. Je ziet ook langzaamaan zijn mening veranderen over Rosalie en dan voel je hoe de aantrekkingskracht tussen beide toeneemt. Het aantrekken en afstoten was ietwat voorspelbaar ook met de reactie dat ze wegging op het eind en wat er daarna gebeurde. Ik heb dan ook genoten van het verhaal en geef het dan ook ⭐️⭐️⭐️⭐️
“Soms zijn de dingen die ons het meest laten groeien, juist die dingen die ons een beetje bang maken.’ Dit vind ik een hele mooie quote uit het boek omdat dit dus ook echt vaak zo is.
Quote: De schattige diertjes op de farm moeten het imago van Cillian oppoetsen.Maar zelfs het beste zilverpoetsmiddel kan een zwaar geoxideerd metaal niet altijd laten glanzen.
De vlotte en humoristische schrijfstijl van Iris zorgen dat je het boek zo weg leest.Dat het bij deze dierenopvang niet alleen draait om dieren maar juist om kinderen van Pleegzorg vind ik heel mooi in het verhaal. Ik kon me helemaal inleven in de personages want je leeft echt met ze mee en je ziet ze in de loop van het verhaal echt groeien. Dan valt ook op zijn plaats waarom Cillian zo reageert en dat creëert de diepgang in het verhaal, omdat je er dan achter komt wat zijn motief is en waarom hij het doet . Dat vond ik erg fijn om te lezen en pinkte dan ook wel een traantje weg. Je ziet ook langzaamaan zijn mening veranderen over Rosalie en dan voel je hoe de aantrekkingskracht tussen beide toeneemt. Het aantrekken en afstoten was ietwat voorspelbaar ook met de reactie dat ze wegging op het eind en wat er daarna gebeurde. Ik heb dan ook genoten van het verhaal en geef het dan ook ⭐️⭐️⭐️⭐️
“Soms zijn de dingen die ons het meest laten groeien, juist die dingen die ons een beetje bang maken.’ Dit vind ik een hele mooie quote uit het boek omdat dit dus ook echt vaak zo is.
1
Reageer op deze recensie