Schrijversretraite in Toscane met een vleugje liefde

Julia heeft een schitterend landhuis, Villa Quadrifoglio, met uitgestrekte tuinen geërfd van haar overleden man. Daar organiseert ze nu schrijfretraites voor schrijvers. Als de eerste gasten voor het eerste retraite arriveren blijkt alles toch niet zo simpel te zijn als ze dacht. Binnen de kortste keren is ze de controle kwijt als ze valt voor de charmante Bram die getrouwd is en met zijn vrouw daar verblijft. Hoe gaat deze eerste schrijversretraite verlopen voor Julia en haar gasten.

'Ach, uiterlijke schoonheid is maar vergankelijk’. ‘Waar het werkelijk om gaat is onze innerlijke schoonheid. En dat wat we hier op aarde nalaten voor volgende generaties.'

In dit korte verhaal staat het thema je niet anders voordoen dan je bent wat mij betreft centraal. Dit beseft Julia op het einde echt en dat maakte voor mij dat ik had van ze heeft het begrepen. Julia is in het begin namelijk geen fijne vrouw en dat irriteerde me heel erg aan haar, omdat ze controle wilde houden en zich anders voordeed dan wie ze was met zelfs een andere naam. Ze maakt een mooie groei door al verdient hoe niet de schoonheidsprijs. Alle personages maken de groei door om hun façade te laten vallen en zichzelf te zijn. Ik had moeite om in het verhaal te komen en het te lezen. Het is dat ik toch graag wilde kijken of er nog iets zou veranderen en ben blij dat ik doorgelezen heb. Aangezien de omgeving van de villa en de bibliotheek door de beschrijving van de schrijfster heel beeldend was zodat je het echt voor je kan zien. De lieve Isabella met haar kookkunsten is voor mij de verbindende factor in het verhaal. Het leek wel of ze alles aanvoelde en zij is dan ook mijn favoriete personage uit dit verhaal.

Ik geef het boek daarom een krappe ⭐️⭐️⭐️