Strijd opgegeven...

Ken je dat gevoel? Dat als je een boek begint, je na het eerste hoofdstuk al weet dat het hem niet gaat worden? 'De Zwemmer' is er bij mij zo eentje. Waarin een eerdere recensie wordt gesproken over een kunstenaar met mooie zinnen en mooie woorden was dat juist wat mij het meest stoorde. Bij dit plot verwacht ik juist een wat realistische en rauwere schrijfstijl.

Misschien komt dit omdat ik niet zo'n geromantiseerde blik heb als ik bijvoorbeeld een landschap zie en er vervolgens een complete alinea aan besteedt... maar dan zijn we gelukkig niet allemaal hetzelfde en verschillen smaken.

Of ik een voorbeeld heb? 3e alinea, 1ste hoofdstuk:
"...De stad is rondom heet. Na twee maanden van moordende droogte gloeit die als lava. Wanneer de avond eindelijk valt, is de stad niet langer grijs of beige, maar doorschijnend, uitgeput, uitgedroogd en trillend als gelei."
Zo'n zin vindt ik persoonlijk too much.

Ik begon het boek met steeds langere tussenpauzes verder te lezen, minder nieuwsgierig en vervolgens met tegenzin. Jammer, het plot is namelijk wel goed voor een boek. Dichtbij, actueel en realistisch. Het zou zo maar momenteel gaande kunnen zijn.