Poe en Tilly op de toppen van hun kunnen

Forensisch patholoog Estelle Doyle roept de hulp van Washington Poe in als ze beschuldigd wordt van de moord op haar vader. Poe wil haar het liefst 24/7 bijstaan, maar zijn hulp en die van Tilly Bradshaw zijn dringend elders nodig. Een aantal zeer gehate inwoners van Engeland ontvangt gedroogde bloemen met daarbij een gedicht. Niet lang daarna sterven ze. Vergiftigd door iemand die door de media toepasselijk de Botanist wordt genoemd. Welk motief de moordenaar heeft en hoe hij in staat is om het vergif toe te dienen, zijn raadsels die op het bordje van Poe komen. En dat niet alleen, hij moet ook voorkomen dat er nieuwe slachtoffers vallen.

Met de 'Washington Poe'-serie weet M.W. Craven (1968) zich inmiddels verzekerd van een grote schare fans. Poe en Tilly zijn in relatief korte tijd een begrip geworden onder de thrillerliefhebbers. Net zoals Cumbria, het Engelse graafschap waar Craven geboren en getogen is en dat de thuishaven is van Poe. De botanist, waarvan de vertaling opnieuw in handen was van Fons Oltheten, is het vijfde deel van de serie.

Craven begint het boek op zijn inmiddels bekende wijze: een paar hoofdstukken waarbij de lezer meteen alert is en geprikkeld wordt, om vervolgens met de nodige humor en in een rustig tempo brigadier Washington Poe, profiler en data-analist Tilly Bradshaw en inspecteur Stephanie Flynn te herintroduceren. Alle drie werkzaam bij de Serious Crime Analysis Section, een eenheid van de National Crime Agency. De auteur heeft Poe en Tilly in dit boek een positieve ontwikkeling meegegeven, waardoor ze beiden meer diepgang krijgen. Bij Poe ziet de lezer een emotioneel kwetsbare kant, bij Tilly een groei in haar sociale ontwikkeling. Gelukkig is ze ook nog steeds sociaal onhandig en zegt ze soms dingen die mensen om haar heen in verlegenheid brengen.

De plot in De botanist is ongeëvenaard goed. De lezer wordt niet op één, maar op twee gesloten kamer-mysteries getrakteerd. De manier waarop Craven hier naar toe werkt, is om door een ringetje te halen. Poe en Tilly presteren op de toppen van hun kunnen om de identiteit van de Botanist te achterhalen, en om nieuwe slachtoffers te voorkomen. Dat laatste wordt door de geraffineerde technieken van de gifmenger schier onmogelijk gemaakt, ondanks de inzet van veel politie-eenheden, waarbij een aantal bekenden uit vorige delen. De Botanist is eveneens een meester in afleidingsmanoeuvres. De enkele keren dat er een grote kans is om hem te grijpen, weet hij zichzelf tactisch buiten het net te wringen. Voor Poe en Tilly alleen maar meer redenen om zich in de zaak vast te bijten. Poe geeft zichzelf voor tweehonderd procent, waarvan hij de helft besteed aan Estelle. Hij gelooft in haar onschuld ook al wijst elk stukje bewijs op het tegendeel. Estelle probeert vanuit haar benarde positie licht op de andere zaak te werpen. Als Poe haar vraagt wat ze over vergif weet, antwoordt ze automatisch:

'Alle dingen zijn vergif, niets is zonder gif.'

Een citaat van Paracelsus (1493-1541) en aangevuld met '[…] alleen de dosis bepaalt of iets vergif is' het motto van De botanist.

De twee verhaallijnen, de twee mysteries kunnen niet verder uit elkaar liggen en toch weet Craven ze aan het eind vloeiend samen te brengen. Daarbij valt alles op z’n plek en blijft er geen enkel los eindje over. De ontknoping is niet zozeer spannend maar wel verrassend, waarbij de typerende humor van Poe en Tilly de broodnodige lucht brengt om weer rustig adem te halen.

M.W. Craven heeft met De botanist de lat voor zichzelf erg hoog gelegd. Kan hij zichzelf overtreffen na dit boek dat zo ingenieus in elkaar steekt? Een antwoord daarop kan de lezer volgend jaar ontdekken in het zesde deel van de 'Washington Poe'-serie.