Sluier bedekt de thriller

Psycholoog Mariana Andros zit midden in een rouwproces waardoor ze zich met moeite staande kan houden. Zowel privé als in haar werk kan ze er eigenlijk niets bij hebben. Dan belt haar nichtje Zoë. Zoë’s beste vriendin en studiegenoot is vermoord. Mariana heeft geen keus, ze moet naar Cambridge.

De Nimfen, vertaald door Els Franci-Ekeler, is de tweede literaire thriller van Alex Michaelides (Cyprus, 1977). De auteur debuteerde bijna drie jaar geleden met de thriller De stille patiënt. In beide boeken nemen Griekse tragedies een belangrijke plek in. Voor Michaelides, die op z’n achttiende naar Engeland verhuisde, is die combinatie een logisch resultaat van zijn jeugd en adolescentie. Hij groeide niet alleen op in een land dat volgens de Griekse mythologie bekend staat als de geboorteplaats van de godin Aphrodite, maar ook nog in de verdeelde stad Nicosia. De hang naar spanning en mysterie werd compleet toen hij op zijn twaalfde Agatha Christie's And Then There Were None uit de slaapkamer van één van zijn zussen pikte. Vanaf dat moment las hij al haar boeken bijna obsessief. Voor Michaelides zich toelegde op schrijven, was hij scenarioschrijver.

Ruim een jaar geleden is Mariana’s man Sebastian overleden tijdens hun vakantie op het Griekse eiland Naxos. Sindsdien ervaart Mariana alles als vanachter een sluier, precies zoals Tennyson het ooit omschreef. Het kost haar dan ook moeite om het vertrouwde Londen achter zich te laten en terug te keren naar Cambridge waar ze zoveel herinneringen heeft gemaakt met Sebastian. Maar ze kan de noodkreet van haar nichtje niet negeren. Zoë’s beste vriendin Tara is vermoord. Zoë brengt Mariana al snel op het idee dat professor Edward Fosca, die Griekse tragedies doceert, met de moord te maken heeft. Fosca heeft echter meer dan één alibi. Op de avond van de moord gaf hij les aan zijn elitaire studiegroep ‘de Nimfen’, waartoe Tara ook behoorde. Ondanks dat is Mariana ervan overtuigd dat Fosca de moordenaar is. Dat hij tijdens een college de mythe van Demeter en Persephone aanhaalt – een tragedie die Mariana tot in haar diepste raakt– bevestigt dit alleen maar.

De Nimfen is onderverdeeld in een proloog, zes delen en een epiloog die allemaal worden voorafgegaan door één of twee citaten, waaronder een citaat van de Engelse dichter Alfred, Lord Tennyson. Deze beroemde dichter wordt vaak in boeken geciteerd, maar in De Nimfen is zijn rol groter dan dat. Met uitzondering van de zeven hoofdstukken waarin de moordenaar aan het woord is, wordt alles verteld vanuit het perspectief van Mariana. In de proloog – die in andere bewoordingen terugkomt in het vierde deel – wordt meteen duidelijk dat het verhaal zich in een kleine week afspeelt. Onder andere daardoor valt het op dat de tijdspanne niet goed wordt nageleefd. Een storende fout die qua tijd eveneens niet klopt, is de verwijzing van de auteur naar zijn eerste boek.

Dat Michaelides scenarioschrijver was, wordt duidelijk door de filmische schrijfstijl. De lezer waant zich naast Mariana bij alles wat ze ziet en denkt; hij voelt de kasseien onder z’n voeten, ruikt de gele rozen en ziet de Griekse tempels. Naast het beeldende karakter is de stijl vertellend, en zo gedetailleerd dat de lezer weinig geprikkeld wordt. Gedurende het hele boek is er veel aandacht voor het (rouw)proces van Mariana. Boeiend, maar door de enigszins dramatische sluier die daar overheen ligt, blijft de emotie achterwege en komt dat proces ééndimensionaal over. De lagen die er zijn, zijn sporadisch en zorgen daardoor voor veel minder spanning dan van een thriller verwacht mag worden. De aanwezige plottwisten en de dwingende karakters van de mannelijke personages zorgen ervoor dat lang onduidelijk blijft wie de dader is. De uiteindelijke plot is verrassend en goed neergezet.

Michaelides neemt de lezer in De Nimfen mee op filmische reis van Engeland naar (het oude) Griekenland en vice versa, maar verzaakt het om de sluier helemaal op te tillen en een ware thriller in de ogen te kijken.