Goed plot en perfect afgerond verhaal

Poe en Tilly worden door MI5 binnengehaald om een moord in een pop-up bordeel te onderzoeken. Poe vraagt zich af waarom de Security Service zoveel moeite doet voor een moord die overduidelijk door een pooier is gepleegd, tot hij iets ontdekt op de plaats delict. Die ontdekking leidt echter tot meer vragen dan antwoorden. Wat probeert MI5 onder de pet te houden?

M. (Mike) W. Craven (1968) is met zijn 'Washington Poe'-serie niet meer weg te denken uit het thrillerlandschap. Een knappe prestatie, want het is nog geen drie jaar geleden dat de Nederlandse vertaling van het eerste deel, Zwarte zomer, verscheen. Craven situeert de serie in het Engelse graafschap Cumbria waar hij geboren en getogen is. Dode hoek, deel vier en net als de eerdere delen vertaald door Fons Oltheten, vormt hierop geen uitzondering.

Craven kiest duidelijk voor een andere aanpak in zijn jongste boek. Dit keer ligt de nadruk vooral op het onderzoek zelf, en minder op wilde achtervolgingen of een opeenstapeling van actie. Dit betekent dat er weer een grote rol is weggelegd voor Tilly Bradshaw, de sociaal onhandige, maar zeer intelligente rechterhand van brigadier Washington Poe van de National Crime Agency. De twee worden onder anderen bijgestaan door FBI-agent Melody Lee, een personage waarmee de lezer in De curator heeft kennisgemaakt. De auteur bouwt het verhaal rustig en beeldend op met duidelijk gekarakteriseerde personages. Daarnaast kiest hij voor een historische invalshoek door het een en ander te vertellen over de King’s Royal Rifles, een infanterie-geweerregiment van het Britse leger dat in 1756 werd opgericht, en er een verhaallijn aan te koppelen. Een invalshoek die hij al jaren in zijn hoofd had en bleef sudderen, aldus de schrijver in zijn nawoord. Craven weet door zijn schrijfstijl te voorkomen dat het ook maar een moment saai wordt. Bijna alle hoofdstukken eindigen met een cliffhanger en de dialogen tussen Poe en Tilly zijn doorspekt met de nodige humor. Daardoor stoort het totaal niet dat deze twee hoofdpersonages zich nauwelijks ontwikkelen. Enerzijds roept dat de vraag op hoelang de schrijver daarmee wegkomt, anderzijds zijn we te veel verknocht aan de stabiliteit rond Poe en Tilly om er iets aan te willen veranderen.

Door de inmenging van MI5 bij de moord in het bordeel gaan bij Poe de alarmbellen af en staat hij op scherp. Een ding weet hij zeker, het betekent verborgen agenda’s en gekonkel. Samen met Tilly ontdekt hij een link naar een bankoverval van een aantal jaren geleden, al lijkt die nergens toe te leiden. De twee graven door en met elk nieuw stukje informatie wordt de lezer op het verkeerde been gezet en wordt het MI5 warmer onder de voeten. Craven bouwt de spanning langzaam op naar een spectaculaire ontknoping, waarbij Poe op z’n best is. Maar Poe zou Poe niet zijn zonder een eigen agenda te hebben. Waar de lezer al achterover in de stoel zit, legt hij nog een aantal kaarten op tafel voor een perfect afgerond verhaal.

Wat een geluk voor de lezer dat Craven zijn idee uit de ijskast heeft gehaald en het in een verhaal heeft gegoten, want Dode hoek is een waardige opvolger van de eerste drie delen in de 'Washington Poe'-serie. Menig fan van Poe en Tilly kijkt reikhalzend uit naar De botanist, het alweer vijfde deel in de serie dat in augustus verschijnt met de hoop op weer een ijzersterk verhaal.