Onderhoudend boek, maar geen thriller

In 1988 verdwijnt de vijftienjarige Janey Macklin in een louche buurt in Londen. Na een vluchtig onderzoek wordt er een verdachte opgepakt, maar als Janey’s lichaam niet wordt gevonden, wordt de zaak geseponeerd en de verdachte vrijgelaten. Nu, dertig jaar later, worden privédetectives Kate Marshall en Tristan Harper door een true crimepodcast gevraagd om in deze cold case te duiken en te onderzoeken of Janey wellicht vermoord is door Peter Conway, de beruchte Nine Elms-kannibaal. Ondanks Kate’s weerstand om opnieuw haar verleden met Peter op te rakelen, is het financiële aanbod te mooi om af te slaan. Zij en Tristan bivakkeren tijdelijk in Londen en ze proberen het ijskoude spoor op te pakken van Janey’s verdwijning.

Robert Bryndza (1979) is niet meer weg te denken uit het thrillerlandschap. Zijn debuut, Het meisje in het ijs, in 2016 leverde hem internationale successen op. Het was de start van de ‘Erika Foster’-serie, waarvan dit jaar het achtste deel uitkwam. Vier jaar geleden kwam Kate Marshall in het leven van de Nederlandstalige lezers via het boek Zonder gezicht. Deze serie bestaat met Dwaalspoor nu uit vijf delen. Opnieuw zorgde Willeke Lempens voor de vertaling.

De schrijfstijl die Bryndza voor de boeken met Kate hanteert, doet enigszins cosy aan. En hoewel de onderwerpen waarover het gaat beslist niet gezellig zijn, weet de auteur ze in een vriendelijk jasje te verpakken, dat menig lezer past. Dit wordt wellicht mede veroorzaakt door de logische opzet die een cold case-verhaal met zich meebrengt en het feit dat het lang duurt voor er enige actie of spanning ontstaat. In Dwaalspoor is dat niet anders, waardoor het boek toch minder verrassend leest dan de eerdere delen. Als lezer leer je Bryndza’s kunstje doorzien. Daar staat tegenover dat je de ontwikkeling van de levens van Kate en Tristan meemaakt. Beiden groeien als personages. Waarbij met name de karakterontwikkeling van Tristan opvalt. Hij komt sterker in zijn schoenen te staan en durft zowel privé als in zijn werk vaker zijn eigen mening te geven.

Om het spoor naar de verdwijning van Janey weer opgewarmd te krijgen, duiken Kate en Tristan niet alleen in documentatie die erover bestaat, maar ook in de levens van veel betrokkenen. Mensen wiens geheugen het al dan niet moedwillig soms laat afweten. Kate komt overigens meer te weten over het leven van Peter voor zij hem ontmoette, en dat zet de Nine Elms-kannibaal zeker op de lijst met verdachten. Maar Peter is ziek en de vraag is of zij hem nog op tijd kan ondervragen. En dan zijn er nog de drie opdrachtgevers van de true crime-podcast, die duidelijk niet het achterste van hun tong laten zien en bovendien hun eigen plan lijken te trekken. Of wat te denken van de verdachte uit 1988 en zijn twee vrienden? Van al die personages krijg je als lezer een goed beeld door de manier waarop Bryndza ze gekarakteriseerd heeft. Bijna al die mensen brengen Kate en Tristan op een bepaald moment op een dwaalspoor tot er een lichaam wordt gevonden, en er het een en ander gebeurt in hun tijdelijke onderkomen in Londen. Vanaf dat moment, ruim over de helft van het boek, komt er wat actie en een beetje spanning in het verhaal. Al heeft de lezer dan waarschijnlijk wel in de gaten welke kant het opgaat. Er is dan al een aantal hints gegeven, een paar zo opvallend dat het enige afbreuk doet aan het vervolg. De ontknoping heeft dan ook niet zoveel verrassingen meer in petto en tot een nagelbijtende spanning komt het ook niet. De echte cliffhanger in dit boek is voor een volgend deel in de serie, het zou heel goed een opmerking van een collega-gevangene van Peter kunnen zijn. Mocht dat kloppen, dan krijgt Kate nog veel te verstouwen in de toekomst.

Dwaalspoor is een onderhoudend spannend boek om te lezen, maar het is zeker geen thriller, zoals de cover belooft. Bovendien lijkt het verhaal qua opzet een herhalend kunstje van Bryndza.