Als los zand op het eiland

James Becker is conservator van Fairburn House en gespecialiseerd in het werk van Vanessa Chapman. Een deel van Vanessa’s kunst is uitgeleend aan het Tate Modern-museum in Londen. Daar ontdekt een bezoeker een menselijk bot in een van de kunstwerken. Een zeer verontrustende vondst, aangezien de ex-man van de kunstenares twintig jaar geleden spoorloos verdween. Het is aan James om in de nalatenschap van Vanessa te duiken. Hij reist af naar Eris, een klein eiland voor de Schotse kust dat alleen met eb te bereiken is. Daar ontmoet hij Grace Haswell, zij is de executeur van Vanessa’s nalatenschap. Krijgt James van Grace de kans om in die nalatenschap naar de waarheid te zoeken?

Paula Hawkins (1972) werd geboren in Zimbabwe, maar woont nu in Groot-Brittannië. Ze studeerde filosofie, economie en politiek, als journalist voor The Times aan het werk ging. In 2015 brak ze door wereldwijd door met de psychologische thriller Het meisje in de trein, dat al een jaar later verfilmd werd. Het blauwe uur is Hawkins’ vierde thriller, het werd vertaald door Henske Marsman.

Hawkins’ schrijfstijl is eenvoudig, toegankelijk en beeldend. Met haar schrijfstijl suggereert de auteur in het begin veel, dat ze achteraf echter niet helemaal waar weet te maken. Al blijkt wel dat elk personage in het verhaal meer of minder te verbergen heeft. Hoofdpersonages zijn James, Grace en Vanessa. De laatste komt via dagboekfragmenten aan het woord. James is een vriendelijke, maar een weinig doortastende man, een beetje een slapjanus. Veel diepgang heeft hij niet, hij laat zich vooral leiden door zijn obsessie voor Vanessa’s kunst. Zijn taak om meer achtergrond over het bot te vinden, wordt gedwarsboomd door Grace. Zij is niet alleen de executeur, maar was ook jarenlang Vanessa’s beste vriendin. Grace is een vrouw die je als lezer beter leert kennen en ook iets meer diepgang heeft dan James, maar waarbij de nekharen nogal snel omhoog gaan staan. Dat ze James uiteindelijk helpt, heeft alles met haar karakter en verleden te maken. Via het dagboek van Vanessa leer je onder andere hoe de vriendschap met Grace er waarschijnlijk echt uitzag.

Het boek leest enigszins langdradig en saai, dat komt vooral door het gebrek aan spanning en actie. Tel daarbij de voorspelbaarheid van het verhaal op, en er is weinig dat dit verhaal naar een hoger niveau kan brengen. Hierin brengen ook de nevenpersonages geen verandering, met name doordat ze niet zo goed zijn uitgewerkt. Het verhaal en de personages samen voelen een beetje als los zand op het eiland. De ontknoping brengt hier geen verandering in, want ook dat ontbeert spanning.

De kans is klein dat Het blauwe uur Hawkins net zoveel windeieren zal leggen als haar debuutthriller, aangezien het de diehard thrillerfan met een ietwat teleurstellende leeservaring achterlaat.