Gruwelijk en ingenieus plot

Chris Carter groeide op in Brazilië. Hij verhuisde naar de Verenigde Staten om daar psychologie te studeren, met als specialisme crimineel gedrag. Na zijn studie werkte hij als psycholoog en speelde hij gitaar in enkele bands. In 2009 debuteerde Carter met de thriller The Crucifix Killer, dat in 2020 in Nederland uitkwam als Handtekening van het kwaad, het eerste deel in de serie rondom Robert Hunter. Ik ben de dood is het zevende deel en werd door Erik de Vries naar het Nederlands vertaald.

Rechercheurs Robert Hunter en Carlos Garcia zijn koud terug van hun vakantie of ze worden geconfronteerd met de gruwelijke moord op een twintigjarige vrouw. Haar lichaam wordt zeven dagen nadat ze ontvoerd is in de vorm van een ster aangetroffen in de buurt van het vliegveld in Los Angeles. Uit de autopsie op de vrouw blijkt niet alleen dat ze verschrikkelijk mishandeld is, maar er wordt ook iets lichaamsvreemds aangetroffen. Hunter en Garcia duiken nog maar net in het onderzoek als er een tweede slachtoffer wordt gevonden. Meteen is duidelijk dat dit een seriemoordenaar is die nergens voor terugdeinst en bovendien zeer intelligent te werk gaat.

Dit zevende deel in de ‘Robert Hunter’-serie sluit naadloos aan op het vorige deel. Dat wil niet zeggen dat Ik ben de dood niet als standalone gelezen kan worden, want Carter zorgt in ieder boek voor enige, beperkte achtergrondinformatie. Zijn toegankelijke manier van schrijven maakt het voor de lezer gemakkelijk om in het verhaal te komen. Iemand die onbekend is met Carters werk moet echter weten dat de beeldende manier waarop hij moorden en lichamen beschrijft een sterke maag vereist. In dit verhaal lijkt Carter een stap verder te gaan met de antagonist. Deze slimme seriemoordenaar handelt volgens een totaal ander stramien dan de rechercheurs ooit eerder zijn tegengekomen, en hij tergt beiden tot het uiterste te gaan. De auteur zorgt ervoor dat de lezer niet alleen een goed beeld krijgt van deze moordenaar, maar ook van de slachtoffers die hij kiest. Dat maakt het boek zeer indringend.

Het is aan Hunter en Garcia om de moorden zo snel mogelijk op te lossen. In de manier waarop de plot echter gestalte krijgt, zit die snelheid niet verwerkt. Het verhaal verloopt, ondanks de ontvoeringen en moorden, lang zeer rustig zonder plotwendingen. Wel met de nodige kleine cliffhangers, maar veel spanning en actie ontbreekt. Opvallend is dat Garcia vaker het woord doet dan Hunter, alsof Carter hem meer voor het voetlicht wil brengen na Hunters verhaal in deel zes. Hierdoor worden ook de kleinere karakterontwikkelingen van de beide protagonisten benoemd. Toch zit de rustige opbouw de zeer boeiende en intrigerende plot niet in de weg. Het geeft de lezer bovendien volop tijd om mee te puzzelen over de ware identiteit van de moordenaar. Pas richting de ontknoping verandert alles en de kans is groot dat menig mond openvalt tijdens het lezen van de laatste scènes, ook al laat de doorgewinterde Hunter hier wat steekjes vallen. Carter bewijst met deze spannende en onthutsende ontknoping zijn vakmanschap als het gaat om het schrijven van een ingenieus verhaal waar geen speld is tussen te krijgen.

Ik ben de dood is een zeer sterke thriller, die opnieuw gekarakteriseerd wordt door Chris Carters beeldende schrijfstijl over gruwelijke moorden. Ditmaal overtreft de auteur zichzelf waar het gaat om een nagenoeg feilloos plot.