Tegenvallende start van een nieuwe serie

Na een avond met overmatig drankgebruik vindt landgoedeigenaar Per Günter (PG) Mott de volgende ochtend een verontrustende foto op zijn mobiel. Op de foto staat een geboeide, hevig bloedende man met een zak over zijn hoofd. PG heeft geen idee wie de man is en wie de foto heeft gemaakt. Hij huurt privédetective Julia Stark in om te achterhalen wat er is gebeurd. Julia neemt de opdracht aan en vraagt haar ex-man en rechercheur Sidney Mendelson om haar te assisteren bij het onderzoek.

Alex Ahndoril is het pseudoniem van het Zweedse schrijversduo Alexandra Coelho Ahndoril en Alexander Ahndoril, bij de thrillerfans beter bekend als Lars Kepler. Het echtpaar veroverde de wereld met de serie over politie-inspecteur Joona Linna. Met de naam Alex Ahndoril wil het stel zich richten op het schrijven van klassieke whodunits, waarvan Ik zal de sleutel vinden het debuut is. Dit boek, vertaald door Edith Sybesma, is het eerste deel in de serie rond privédetective Julia Stark.

Het is niet elke auteur gegund om naadloos naar een ander subgenre over te schakelen. Het echtpaar Ahndoril heeft er duidelijk moeite mee. Hoewel de schrijfstijl zeer eenvoudig is, komen de dialogen gekunsteld, geforceerd en onaf over. Daarnaast maken de zeer gedetailleerde beschrijvingen doorlezen zonder irritatie niet gemakkelijk, vooral als het om niet-relevante dingen gaat. Bijvoorbeeld als Julia de badkamer inloopt om te gaan plassen: 'Ze pakte wat papier, veegde zich af, spoelde de wc door en waste haar handen.' De lezer heeft deze details niet nodig om zich een voorstelling van alledaagse handelingen te kunnen maken. Bovendien verstoren ze de mooie, beeldende schrijfwijze die Ahndoril in dit boek toch ook laat zien.

Hoofdpersonage Julia is een getraumatiseerde en getroebleerde jonge vrouw, die we in dit eerste deel slechts mondjesmaat leren kennen. Wat wel duidelijk wordt, is dat ze door een trauma genoodzaakt is om met een stok te lopen, dat ze een groot litteken in haar gezicht heeft en dat ze hypersensitief is. Dit laatste houdt onder andere in dat Julia extreem geconcentreerd kan focussen, waarbij ze voor haar gevoel de tijd kan vertragen. Iets dat niet elke keer geloofwaardig wordt overgebracht door de auteurs. Voor Sidney is een bescheiden rol weggelegd, hij opereert op Julia's verzoek vooral op de achtergrond. De huidige relatie tussen deze twee ex-partners hangt nogal van tegenstrijdigheden aan elkaar, waardoor lezer zich waarschijnlijk regelmatig achter de oren zal krabben.

Julia en Sidney verblijven op het landgoed in het huis van PG en zijn vrouw Monika. De laatsten worden net als de overige personages, familieleden die op het landgoed wonen, bijna karikaturaal neergezet. Allen hebben hun geheimen en steeds als ze op het punt staan iets los te laten, worden scènes en dialogen afgebroken door de auteurs, wellicht om een mysterieuze sluier te creëren en om spanning in het verhaal te brengen. Helaas is beide niet gelukt. De oplettende lezer zal alle puzzelstukjes in deze whodunit weten te herkennen en vast snel weten wie de man op de foto is. Hoe de uiteindelijke puzzel eruit ziet, is daarom niet geheel verrassend. De manier waarop Julia te werk gaat en uiteindelijk de dader aanwijst, doet vermoeden dat het duo Ahndoril zich heeft laten inspireren door de boeken van Agatha Christie, al bereikt het dit niveau vooralsnog niet.

Het schrijversechtpaar Ahndoril slaat met Ik zal de sleutel vinden het pad van de whodunit in, een subgenre binnen de spannende boeken dat een geheel andere aanpak vraagt dan de thrillers waarmee het stel zoveel ervaring heeft, en dat is te merken. Het zijn met name de overvloed aan details en de slechte dialogen, die dit eerste deel van een nieuwe serie tot een tegenvallende leeservaring maken.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een mysterieus boek' en 'Lees een eerste boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.