Zeer boeiend thema, maar weinig spanning

Met gemiddeld twee delen in de ‘Kim Stone’-serie per jaar is de Engelse Angela Marsons een productief auteur. In haar vaderland zijn sinds 2015 inmiddels eenentwintig delen verschenen, en dat terwijl in eerste instantie geen enkele uitgever belangstelling voor haar boeken vertoonde. Het maakte dat Marsons, terwijl ze als beveiliger werkte, de eerste drie delen als digitale versies uitbracht. Inmiddels heeft ze internationaal een grote schare fans, zo ook in Nederland en Vlaanderen. Kinderspel is het elfde deel van de serie en werd net als de vorige delen vertaald door Textcase.

Vlak voor inspecteur Kim Stone haar teamleden Bryant, Stacey en Penn moet vertellen dat er geen overuren meer gemaakt mogen worden, krijgt ze te maken met de moord op een vrouw die met prikkeldraad aan een schommel is vastgebonden. De moord wordt mysterieuzer als blijkt dat er een X in de nek van de vrouw is gekerfd. Het slachtoffer is Belinda Evans, een gepensioneerde professor in de kinderpsychologie. In haar huis vinden Kim en haar collega Bryant een ingepakte weekendtas met intrigerende inhoud. De ingeperkte werktijden bezorgen Kim al snel moeilijkheden, want Penn moet een aantal dagen in de rechtbank doorbrengen. Het kleine team komt onder druk als er nog twee lichamen worden gevonden die op dezelfde wijze zijn toegetakeld als Belinda. Wie is deze seriemoordenaar en wat is de link tussen de slachtoffers?

De immer toegankelijke schrijfstijl van Marsons zorgt ervoor dat de lezer gemakkelijk in het verhaal raakt. Deze keer doet de link tussen de proloog, die zich circa tien jaar voor de daadwerkelijke tijdlijn afspeelt, en de vondst van Belinda’s lichaam daar een schepje bovenop. De nieuwsgierigheid is gewekt, ook bij Kim en Bryant die in het leven van Belinda gaan graven. Zij komen echter niet veel verder dan de afwerende houding van Veronica, de oudere zus van het slachtoffer. En ondanks dat het verhaal van de twee zussen fascinerend is, zorgt het door de gefaseerde informatiestroom voor weinig spanning en actie. Wellicht mede veroorzaakt doordat Stacey wordt gehinderd door de opgelegde werkuren en door privébesognes, waardoor ze weinig boven tafel weet te krijgen. Pas als een tweede persoon wordt vermoord, komt er een beetje vaart in het geheel en wordt duidelijk wat de slachtoffers verbindt, namelijk hoogbegaafde kinderen. Een boeiend thema dat door de auteur zeer inzichtelijk wordt gemaakt, waarbij de familiesystemen rond dergelijke kinderen niet worden vergeten.

De verhaallijn van Penn kent van meet af aan een onderhuidse spanning. Hij moet in verband met een rechtszaak tijdelijk het team verlaten en samen met zijn vroegere teamleden in een oude moordzaak duiken als een getuige niet komt opdagen. Wat een saaie werkweek voor hem leek te worden, mondt uit in een race tegen de klok. Ondanks dat beide verhaallijnen zich in hetzelfde aantal dagen voltrekken, is de sfeer compleet anders. Waar de moordenaar in Kims zaak zich op anderen richt, maakt de verdachte in Penns zaak het persoonlijker.

Van karakterontwikkeling is weinig sprake in dit boek. Vreemd is dat allerminst, want de zaken in Kinderspel sluiten qua tijdslijn naadloos aan op de zaak uit het tiende deel van de serie. Wel introduceert Marsons een nieuw personage, namelijk Tiffany, “zeg maar Tiff”. Zij neemt op bevel van hoofdinspecteur Woodward tijdelijk de plek van Penn in. In eerste instantie wordt de jonge, sprankelende en overenthousiaste agent nauwelijks geaccepteerd door het team, maar ze blijkt al snel goud waard. Bereidt de auteur haar lezers voor op verandering van het team, of zien we Tiff hierna slechts sporadisch terug?

Hoewel het thema hoogbegaafde kinderen in Kinderspel zeer boeiend is om te lezen, laat Angela Marsons het qua spanning in dit boek enigszins afweten. De personages bieden echter nog steeds volop groeimogelijkheden om reikhalzend uit te kijken naar het volgende deel in de ‘Kim Stone’-serie.