Te weinig spanning om de aandacht vast te houden

Bobby Lammers is senior rechercheur bij de Nationale Politie en werkte daarvoor als militair, waarbij hij tijdens verschillende missies in de frontlinie stond. Om meer vaardigheid te krijgen in het opstellen van processen-verbaal besloot hij een schrijfcursus te gaan volgen. Dit resulteerde in zijn debuut Kogelbrief, een thriller waarin zijn beroepservaringen een belangrijke inspiratiebron zijn.

Op een avond krijgt rechercheur Robert Lavarre een vreemd, niet-traceerbaar telefoontje. Een dag later wordt hij geconfronteerd met de dood van een oude legerdienstmaat en diens vrouw. Alle ogen zijn al snel op Robert gericht. Vastbesloten om de waarheid te achterhalen, bijt hij zich vast in de zaak. Wat Robert echter niet beseft, is dat iemand wil voorkomen dat het verleden opgerakeld wordt. Een verleden dat teruggaat naar de woestijn van Irak.

Met Lammers heeft Nederland er een nieuwe thrillerauteur bij. De eenvoudige, toegankelijke schrijfstijl zal menig lezer aanspreken, al verdient die nog wel het nodige schaafwerk om het predicaat ‘goed’ te ontvangen. De auteur vertelt namelijk zoveel dat er weinig van de fantasie of het denkwerk van de lezer wordt gevraagd. Jammer, want dit maakt de voorspelbaarheid eveneens erg groot, terwijl de twee verhaallijnen alles in zich hebben voor een goede thriller.

De ene verhaallijn speelt in 2014, het heden. Robert woont tijdelijk gescheiden van zijn vrouw Gwen en hun dochtertje Eleanor. Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit de perspectieven van Robert en Gwen. Beiden krijgen te maken met de gevolgen van de moord op Roberts dienstmaat. Hij in zijn functie als rechercheur en mogelijke verdachte, zij als verpleegkundige van de afdeling Verloskunde, die een anonieme patiënt moet verzorgen. In hun functie zijn ze geen van twee erg geloofwaardig neergezet door Lammers. Ze handelen in hun werk vaker als groentjes dan als mensen met de nodige ervaring. Bovendien sijpelt er enig seksisme in het verhaal, doordat de auteur Gwen, die acht uur lang hard moet werken, laat kiezen voor een uniformbroek die een maat te klein is en daarmee de nodige mannelijke blikken op haar achterste geworpen krijgt.

De andere verhaallijn speelt zich tien jaar eerder af in Irak, waar Robert en zijn vijf dienstmaten, die samen twee teams vormen, te maken krijgen met terroristische organisaties. Het geeft een boeiende kijk op wat zich in dat land afspeelde twintig jaar geleden. Lammers neemt ruim de tijd om de twee teams naar het uiteindelijke doel van het verhaal te schrijven. Dit had korter gekund, waardoor het waarschijnlijk realistischer en spannender was overgekomen bij de lezer. De gebeurtenissen in Irak hebben z’n weerslag op het leven van Robert in het nu. Hij kampt met lichamelijke en psychische klachten, wat zijn explosieve karakter verklaart. Zijn trouw aan de dienstmaten maakt dat hij op eigen houtje onderzoekt wat er achter de dood van een van hen zit. Gwen heeft ondertussen te maken met individuen die het op haar patiënt hebben gemunt.

De auteur probeert onder andere door middel van cliffhangers spanning in het verhaal te brengen. Die worden echter zo vaak op dezelfde manier ingezet dat ze contraproductief gaan werken. Het geheel wordt voorspelbaar. Zelfs de uiteindelijke ontknoping kent voor de diehard thrillerfan geen spanning en er is geen verrassing meer.

Debutant Bobby Lammers heeft zijn ervaringen als rechercheur en militair in Kogelbrief tot een spannend geheel willen combineren. Helaas is dat niet helemaal uit de verf gekomen, doordat hij teveel heeft willen zeggen en door onvoldoende gebruik te maken van de spanningselementen die een goede thriller betaamt. Jammer, want het idee achter beide verhaallijnen is zeker de moeite waard.