Arlidge neemt de verkeerde afslag

Terwijl haar man niet thuis is en haar dochtertje ligt te slapen, wordt een jonge vrouw op gruwelijke wijze vermoord. Een paar dagen later ondergaat een tienerjongen hetzelfde lot als hij alleen thuis is. Behalve dat de moorden met hetzelfde wapen zijn gepleegd, lijkt er geen enkel verband tussen de slachtoffers te bestaan. Inspecteur Helen Grace en haar team storten zich op de zaak, al ligt de focus regelmatig bij iets anders. Zo weet Grace dat haar meest recente aartsvijand nog vrij rondloopt en het op haar voorzien heeft. En brigadier Charlie Brooks wordt in beslag genomen door haar privéleven. Als Grace betrokken raakt bij een tragedie komen de verhoudingen en de zoektocht naar de moordenaar onder druk te staan.

Kom eens gauw is het elfde deel in de 'Helen Grace'-serie van M.J. Arlidge (1974). Het lijkt alsof deze Engelse auteur zichzelf een quotum heeft opgelegd, want het eerste deel van de serie zag pas in 2014 het levenslicht. In die acht jaar schreef hij ook nog twee standalone-thrillers en een tweetal bonusverhalen rond Helen Grace. Arlidge studeerde Engelse literatuur en werkte als scriptschrijver voor hij fulltime schrijver werd. Harmien Robroch tekende voor de Nederlandse vertaling van Kom eens gauw.

Arlidge valt met de brute moord op een jonge moeder meteen met de deur in huis qua spanning. Hij weet dat met name door de vele perspectiefwisselingen een tijdje vast te houden. Want naast de gebruikelijke blikken op Grace, Brooks en de altijd aanwezige journalist Emilia Garanita, kiest de auteur er deze keer opvallend vaak voor om zich te richten op de gezinsleden van de slachtoffers alsook op die van de moordenaar. Een mix van oude en nieuwe personages en een vat vol uiteenlopende emoties vormen het skelet van het verhaal. Pas na enige tijd ontdekt de lezer dat er niet al te veel vlees aan de botten zit. Dat laatste zit hem vooral in de bekende personages, waarin bijna geen ontwikkeling meer zit. Grace lijkt nauwelijks in staat om fysiek of emotioneel te vechten tegen de bedreigingen van haar vijand uit Niemand zeggen. Brooks blijkt dit keer meer de rol van vrouw en moeder te hebben dan die van brigadier. Het is Garanita die zich ontwikkelt, maar de vraag is of die wending positief uitpakt voor een eventueel vervolg op de serie.

Dit boek wordt vooral gedragen door de nieuwe personages, die indirect slachtoffer zijn van een sluwe moordenaar. Zelfs door inzicht te krijgen in hun levens blijft het lang onduidelijk waarom nou net hun gezinsleden werden vermoord. Dat maakt nieuwsgierig om door te lezen. De weggezakte spanning komt met enige regelmaat weer naar de oppervlakte wanneer het verhaal vanuit het daderperspectief wordt verteld en hij een nieuw slachtoffer uitkiest. Vanaf het moment dat Grace geschorst thuiszit, komt er meer vaart in het verhaal. De ontknoping is dan niet zozeer meer verrassend, maar brengt wel weer de nodige actie en spanning met zich mee, al komt het niet allemaal realistisch over. De onderliggende verhaallijnen worden netjes afgewerkt, zodat er geen losse eindjes overblijven. Zou dit dan toch het laatste deel van de serie zijn?

Met Kom eens gauw laat Arlidge zich niet van zijn beste kant zien als thrillerschrijver. Het lijkt erop alsof de ontwikkeling stagneert gezien de wegen die hij kiest voor zijn oude, vertrouwde personages. Door de nieuwe introducés is het echter toch een aardig boek om te lezen.