Vernuftige moordketting

Met Niemand zeggen van M.J. Arlidge (1974) ligt zeven jaar na zijn debuut en het eerste deel in de serie de tiende 'Helen Grace' in de schappen. Op een writer's block kun je deze Engelse schrijver niet betrappen, want naast deze serie heeft Arlidge in diezelfde periode twee standalone-thrillers en een tweetal boeken over de jeugdjaren van Helen Grace geschreven. Voor Arlidge professioneel schrijver werd, studeerde hij Engelse literatuur en werkte hij als scriptschrijver mee aan diverse tv-series. Niemand zeggen werd vertaald door Harmien Robroch.

Southampton verkeert, net als de rest van Engeland, sinds COVID-19 in een zware recessie. Onrust, toenemend racisme, geweldsdelicten en moord zijn de bittere oogst van de pandemie. Nooit eerder heeft inspecteur Helen Grace zoveel onopgeloste moorden tegelijk op haar bord gehad. Haar team moet alle zeilen bijzetten om grip te houden op de situatie. Dat laatste wordt niet alleen bemoeilijkt door een nieuwe moord, maar ook door teamgenoot Joseph Hudson die er alles aan gelegen is om Grace kapot te maken. De moordenaar krijgt vrij spel door de tweespalt binnen het team.

'Hij had nog nooit een man horen krijsen ... Het was gruwelijk en prachtig tegelijk.'

Het verhaal voltrekt zich in zeven dagen. Op de eerste dag buigt het team Zware misdrijven zich over drie recent gepleegde moorden, die totaal niet aan elkaar gelinkt kunnen worden. Tegelijkertijd vindt elders in de stad Southampton een nieuwe moordaanslag plaats. Hierbij wordt voor het eerst een spoor ontdekt, alleen zorgt dat voor nog meer losse draadjes en frustratie waar ook de lezer mee geconfronteerd wordt. In het begin van het boek laat de spanning, ondanks de moorden, namelijk op zich wachten. Er is veel aandacht voor de verhoudingen binnen het team en er zijn veel verhaallijnen vanuit verschillende perspectieven die niets met elkaar te maken lijken te hebben, daardoor duurt het een tijd voor er echt vaart in het verhaal komt.

De personages die in dit boek nieuw worden opgevoerd, zijn stuk voor stuk interessant en Arlidge weet ze in korte tijd karakteristiek tot leven te brengen. Hoofdpersonage Grace blijft boeien als complexe, eigengereide en solistische inspecteur die er niet voor terugdeinst om zichzelf in het gevaar te storten. Toch blijft de ontwikkeling van haar personage net als in Nog lange niet, het negende boek in de reeks, steken. Datzelfde geldt voor de op wraak beluste Hudson, de arglistige journalist Emilia Garanita en de rest van het team. Jammer, maar niet storend. Dat geldt wel voor een paar (vertaal)fouten, zoals een verkeerde achternaam en een rechercheur die in hetzelfde hoofdstuk als ‘hij’ en ‘zij’ wordt neergezet.

Op het moment dat de schrijver zijn lezer enigszins dreigt kwijt te raken, weet hij met de beroemde Columbo-aanpak - 'O, nog één ding…' - spanning in het verhaal te brengen en die tot het eind toe aardig vast te houden. De verhaallijnen vormen een vernuftige ketting van personages en spannende gebeurtenissen, die op de zevende dag – bijna – sluit. Bijna, want het eind doet een elfde boek met Helen Grace in de hoofdrol vermoeden.

Arlidge laat met Niemand zeggen zien dat een intelligent moordspel belangrijker kan zijn dan het evolueren van het hoofdpersonage. De vraag daarbij is wel hoe lang de auteur hier nog mee wegkomt.