Vooroordelen over sterke vrouwen

Carrie Soto is back, vertaald door Marja Borg, is het vierde deel uit de 'California Dream'-reeks van de Amerikaanse schrijfster Taylor Jenkins Reid (1983). Steeds staat een beroemde vrouw centraal. In Het feest van de eeuw is dit Nina Riva en in de eerste twee delen, De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo en Daisy Jones & The Six spreekt dit voor zich. De boeken zijn afzonderlijk te lezen, ze zijn slechts losjes verweven. Zo is Carrie zelf al eerder geïntroduceerd in Het feest van de eeuw en had ze daarin een kortstondige affaire met de echtgenoot van Nina Riva, de dochter van Mick Riva. Mick is op zijn beurt de derde echtgenote van Evelyn Hugo. Terloops laat Jenkins Reid nog vallen dat Carrie de ongeautoriseerde biografie van Daisy Jones en de Six leest.

Voor Carrie is tennis haar leven. Het winnen van tenniswedstrijden is voor haar dan ook van levensbelang. Haar vader en coach weet dat en zegt daarover tegen Carrie:

‘Soms denk ik dat je niet beseft hoeveel verdriet het me doet als ik jou zie verliezen. Want ik weet hoe graag je het wilt, hoe erg je ziel het nodig heeft.’

Carrie is de grootste tennisster aller tijden wanneer ze haar tenniscarrière noodgedwongen door een blessure beëindigt. Ze heeft het record van twintig gewonnen grandslamtitels op haar naam staan. Dan ziet ze zes jaar later de nieuwe ster, Nicki Chan, haar record evenaren. Ze besluit meteen, opnieuw met haar Argentijnse vader als coach, op haar zevenendertigste haar comeback te maken op de grandslamtoernooien om haar record terug te veroveren.

In de roman volgt na dit besluit van Carrie een chronologische terugblik op haar eerdere carrière waarin ze ten koste van alles de grootste tennisster aller tijden is geworden. Ze was ongenaakbaar, ambitieus, meedogenloos, alleen en niet geliefd bij haar collega’s. Wanneer ze dan ook voor haar comeback een sparring partner zoekt, is de zoektocht vruchteloos. Niemand wil met haar trainen. Alleen de twee jaar oudere bad boy Bowe Huntley, die nog één keer wil schitteren en een grandslam wil winnen, wil haar uit de brand helpen. Alleen had ze met hem tijdens haar tenniscarrière een kortstondige affaire.

Het grootste deel van de roman vormt de chronologische beschrijving van haar comeback, inclusief de beschrijving van verschillende wedstrijden op de grandslams waarvoor basiskennis van (de spelregels van) het tennis helpt om bijvoorbeeld het verloop van de wedstrijden te volgen. Het verhaal leest vlot maar blijft grotendeels aan de oppervlakte. De ontwikkeling van Carrie is voorspelbaar en weinig uitgediept.

Het verhaal over haar comeback wordt afgewisseld met krantenberichten, persberichten en transcripten van sportprogramma’s waarin commentatoren haar comeback en prestaties beoordelen. Carrie wordt in de pers neergesabeld. Ze wordt afgeschilderd als de zoveelste wanhopige beroemdheid die niet zonder de spotlights kan. De schrijfster laat zien dat in de media door mannen anders, negatiever, op ambitieuze vrouwen dan op ambitieuze mannen wordt gereageerd. Vrouwelijke journalisten en tennissters staan vanaf het begin meer open voor haar keuze opnieuw te gaan spelen. Mannen reageren neerbuigend op haar comeback en prestaties en waarderen die van Bowe wel. Carrie wordt afgebrand en weggezet als een bitch.

‘Soto speelt niet alleen een oud soort tennis, ze is zelf ook oud.’

Deze passages geven het verhaal meer kleur en stellen tegelijk de vooroordelen die in de media worden geventileerd en de verschillende maten waarmee wordt gemeten, aan de kaak. Carrie is – zo heeft Jenkins Reid zelf aangegeven - niet gebaseerd op één tennisster maar is geïnspireerd op Venus en Serena Williams, Billie Jean King, Martina Navratilova, Chris Everett en Steffi Graf.

Carrie Soto is back is het laatste deel uit de 'California Dream'-reeks. Het is niet het sterkste deel maar nog steeds aangenaam om te lezen.