Originele en sterke psychologische roman

Nu eens geen verhaal over een vriendengroep van twintigers of veertigers maar over een vriendschap tussen vier vrouwen van ruim zeventig. De Australische schrijfster Charlotte Wood (1965), zelf nog lang geen zeventiger, schreef deze roman om te onderzoeken hoe ouder worden en vriendschap op die leeftijd zouden zijn. Het weekend, vertaald door Ireen Niessen won de Australian book industry award 2020 voor literaire fictie. Het boek is ook genomineerd voor verschillende Australische literaire prijzen waaronder de Stella prize 2020 voor Australische schrijfsters, die Wood in 2016 al eens won voor Ontregeld.

De hoofdrolspeelsters zijn allereerst Jude, de voormalig manager van een restaurant, de perfecte gastvrouw die bang is voor ouderdom, het verval en de dood, omdat ze daar geen beheersing over heeft. De anderen zijn Wendy, een internationaal erkende intellectueel, een schrijfster, moeder van twee volwassen kinderen en Adele, een actrice, kinderlijk, erg met zichzelf bezig en ijdel maar ook intuïtief en menselijk. Op de achtergrond is de ruim elf maanden overleden Sylvie aanwezig, vrolijk en vrijgevochten en degene die hun vieren bij elkaar hield. De drie overgebleven vriendinnen gaan het vakantiehuis van Sylvie opruimen, dat in een fictief plaatsje aan zee ten noorden van Sydney staat. Ze doen dat rond kerst en Wendy neemt haar oude, incontinente, dove en doodzieke hond Finn mee. Sylvies vriendin en partner Gail is dan al teruggekeerd naar haar vaderland Ierland.

Daar in dat huis worden de drie sterke vrouwen geconfronteerd met het ouder worden en hun ouder wordende lichamen. Wendy’s hond Finn is daarbij het symbool voor wat hen nog te wachten kan staan. Ze staan - zonder het van elkaar te weten - voor een volgende nieuwe stap in hun leven. Ze missen Sylvie allemaal, niet alleen hun eigen relatie met Sylvie maar ook haar verbindende rol. Ze hebben moeite elkaar weer te vinden:

'Dus zo zou het zijn, deze twee dagen in het huis zonder Sylvie. De afstand tussen hen zou zich vergroten en verdiepen. […] Tot nu toe had ze geen moment gedacht dat het versleten elastiek van hun vriendschap op een dag simpelweg uiteen zou kunnen vallen.'

en

'Dit was iets waar niemand over praatte: hoe kleinzielig de dood je kon maken. Hoe je met vriendinnen een nieuwe opstelling moest zien te vinden, een herverdeling rond de leegte van de verloren vriendin, omdat je niet meer wist hoe je je tot elkaar moest verhouden.'

Uiteindelijk dwingt de cocktail van botsende karakters, geheimen die naar de oppervlakte komen, ongewenste gasten en onverwachte gebeurtenissen tot een beslissende keuze over hun vriendschap.

Het verhaal beslaat slechts een paar dagen voor en tijdens kerst. Om dit te laten werken gebruikt Wood veel flashbacks en flashforwards. Het zit goed in elkaar en doet nergens gekunsteld aan. Het geeft Wood de tijd om de karakters gedetailleerd uit te werken. Wood wisselt makkelijk van perspectief tussen de drie protagonisten. Zo reflecteert ze soepel op hun levensfase, de keuzes die ze eerder in het leven hebben gemaakt, hun onderlinge verhoudingen, de verschillen in karakter en ieders rol in het kwartet. Het leidt in een taal zonder opsmuk tot scherpe observaties, rake metaforen en betekenisvolle zinnen, zonder dat het zwaar wordt.

Het weekend van Wood is een originele en sterke psychologische roman over vrouwenvriendschap op latere leeftijd en over ouder worden. Ze weeft de verschillende thema’s waaronder ook diversiteit, dakloosheid op latere leeftijd en het belang van financiële onafhankelijkheid soepel in dit compacte verhaal.