Enkel een niemendalletje

Half februari verschijnt Destiny, de debuutroman van schrijversduo Simon Caspers. Martijn Simons debuteerde in 2010 met de roman Zomerslaap; Casper Vandeputte is schrijver en regisseur van voorstellingen.  

Na een wilde nacht raakt Sabine zwanger van Destiny. Jong, en zelf nog niet uitgeraasd, blijkt ze nog niet toe aan de verantwoordelijkheden en het kleine meisje groeit op zonder veel steun. Als het meisje zes is, verongelukt haar moeder. Aangezien opa en oma geen zin meer hebben in zo’n kleine dame in huis lijkt oom Diederik de meest aangewezen persoon om de zorg voor Destiny op zich te nemen.  

Diederik heeft net zijn carrière als tennisprof beëindigd. De echte top heeft hij nooit behaald, al denkt hij daar zelf wel wat anders over, maar als subtopper hield hij zich prima staande. Nu staat hij op een zijspoor. Uiteraard tijdelijk, want de wereld zit op zijn sportschoenenlijn te wachten, dus dat is een kwestie van wachten op het juiste moment. Daarna is hij weer het mannetje. De zorg voor Destiny is duidelijk een streep door de rekening, maar ook dat zal hij wel even fixen. Haar talent voor vioolspelen kan hij als geen ander begeleiden. Hij heeft immers ervaring met talenten.  

Volgens de achterflap moet het een ‘doldwaas en hartverscheurend verhaal’ over familie en ambitie zijn. Die belofte maakt het schrijversduo niet waar. Er zitten weliswaar humorvolle situaties in, maar de lezer rolt echt niet van de bank af van het lachen. De kans is veel groter dat de lezer zich rot ergert aan de arrogantie en verwendheid van het alfamannetje Diederik, dat alles maar met een vlotte, maar inhoudsloze babbel denkt op te lossen. Ook de opa en de oma van Destiny blijven oppervlakkige karikaturen. Daarbij is het verhaal ook niet hartverscheurend. Door te kiezen voor Diederik als vertelperspectief, houden de auteurs de lezer op afstand. Diederik eist simpelweg veel te veel aandacht op, (want dat is hij vast gewend), waardoor Destiny ergens aan de zijlijn komt te staan.  

Stukje bij beetje ontdekt de lezer dat Sabine bepaald geen modelmoeder geweest is en dat het nog maar de vraag is wie schuldig was aan het ongeluk. Voor het verhaal maakt het weinig uit, want door deze lijntjes niet beter uit te werken, verkiezen de auteurs ook hier de oppervlakte. Jammer, want er had veel meer in gezeten dan het verhaal dat er nu ligt. 

Destiny maakt weinig indruk en is niet meer dan een hangmatroman, een niemendalletje voor op een lui dagje: het leest lekker weg (dat wel), je kunt er af en toe om grinniken, je ligt er geen nacht van wakker en als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen, ben je het verhaal ook weer kwijt.