De waarheid? Welke waarheid?

Pesten, huiselijk geweld, samengestelde gezinnen, seksueel misbruik, alleenstaande ouders, geld, manipulatie, roddel en achterklap...Grote kleine leugens van Liane Moriarty (1966) lijkt een verzameling van kommer en kwel. Veel verschillende thema’s die allemaal samenkomen in een jetsetplaatsje waar iedereen alles van elkaar weet. De setting is een glamourwijk in Pirriwee. Grote huizen, een mooi strand, jonge en veelal geslaagde, rijke mensen die ogenschijnlijk een geweldig leven leiden. Ogenschijnlijk, want onder de oppervlakte suddert en borrelt van alles.

De jaarlijkse quizavond voor de ouders van de leerlingen van basisschool Pirriwee Public ontaardt in een chaos. Drank, geschreeuw, vechtpartijen en een dode. Het slotstuk van een strijd die al maanden wordt gevoerd? Of ‘gewoon’ een ongeluk? Al op de eerste pagina’s maakt Moriarty de lezer duidelijk dat er een dode is gevallen. In 445 pagina’s leidt ze de lezer naar de ontknoping van een slepende kwestie tussen ouders die hun prinsjes en prinsesjes tegen alle onrecht van de wereld willen beschermen. Ze gaan niets uit de weg en alle middelen zijn toegelaten.

Al vroeg in het boek maken we kennis met Jane en haar zoontje Ziggy. Bij de kennismakingsdag op de basisschool gaat het direct fout. Er wordt een meisje gepest en Ziggy krijgt de schuld. De gemiddelde lezer voelt wel op zijn klompen aan dat Ziggy vast niet de dader is, maar dat het arme joch gewoon de pech heeft dat hij en zijn moeder nieuw zijn in het dorp. Onbekend maakt onbemind. Op Pirriwee Public wordt niet gepest en kleine pesters worden hard aangepakt. Zoals ook in het echte leven vaak het geval is: de kinderen spelen alweer met elkaar als de ouders elkaar nog naar het leven staan.

Moriarty wisselt de talrijke korte hoofdstukken af met ‘getuigenverklaringen’ die opgenomen zijn na de fatale quizavond. De herkenning is groot bij de lezer. Muggen worden olifanten, aannames worden feiten, vermoedens worden conclusies. Komisch en soms vlijmscherp. Niets meer of minder dan ordinair geroddel. Naast deze opbouw presenteert Moriarty veel verschillende, maar wel ontzettend stereotiepe personages, die allemaal zo hun problemen hebben. Schrijnend is de angst en de onzekerheid bij Celeste, die door haar man wordt mishandeld. "Achteraf heeft hij altijd zo’n spijt en dan is hij zo zorgzaam." Grappig is de beschrijving van Bonnie, die zweert bij kruidenthee en yoga en altijd in flodderkleding loopt. De jonge onderwijzeres wil het allemaal goed doen, maar wordt helemaal gek van de veeleisende en bemoeizuchtige ouders. En Tom, de strandtenteigenaar die altijd in de weer is met de lekkerste soepjes en drankjes, moet wel homoseksueel zijn.

De voorspelbaarheid van Grote kleine leugens is groot, de personages zijn verre van origineel. Een ervaren lezer ziet de ontknoping halverwege het boek al aankomen en wordt dus niet echt meer verrast. Moriarty gaat zich ook niet te buiten aan fantastische beeldspraak of mooi opgebouwde zinnen, maar ze geeft eigenlijk te veel informatie. De lezer hoeft maar weinig zelf in te vullen. Toch weet Grote kleine leugens de lezer aangenaam te vermaken. Never a dull moment. Niets is wat het lijkt. De snelheid in het boek is hoog, de herkenbaarheid is groot en dit zorgt ervoor dat het boek uiteindelijk wel een pageturner wordt. Grote kleine leugens is vergelijkbaar met een soap op televisie: je blijft lezen, want je wilt niets missen.