Niet verrassend, wel onderhoudend

Het is 1654. De jonge weduwe Catrijn Barentsdochter besluit haar familie achter te laten in De Rijp en een nieuwe toekomst op te bouwen in Alkmaar. Al snel blijkt dat ze verder moet trekken om uit de klauwen van haar verleden te blijven. Na wat omzwervingen lijkt ze in Delft, bij de plateelfabriek van Evert van Nulandt, veilig te zijn. De eigenzinnige jonge vrouw kan er haar schildertalent inzetten bij het beschilderen van aardewerk.

Hoewel de avontuurlijke Mattias van Nulandt haar grote liefde is, trouwt ze hem niet. Mattias wil met de VOC naar de Oost en hoopt dat Catrijn op hem wil wachten. Zij weet dat het leven van een alleenstaande vrouw niet gemakkelijk is. Bovendien wil ze geen anderhalf jaar wachten om daarna te ontdekken dat hij direct weer weg wil. Typerend is haar reactie: "Als je niet wilt dat ik met een ander trouw, moet je zelf met me trouwen. En als je dat niet wilt, moet je ophouden met zeuren." Zo, dat is tenminste duidelijk!

Nachtblauw is de nieuwe historische roman van Simone van der Vlugt. Tegen de achtergrond van de Gouden Eeuw neemt ze de lezer mee in de wereld van het Delfts blauw, toen nog Hollands Porselein genoemd. Zoals we dat van haar gewend zijn, weet Van der Vlugt trefzeker het historisch kader te schetsen, waarin onder andere Carel Fabritius, Johannes Vermeer, alsmede Quirijn en Engeltje van Cleijhoven figureren. De sfeerbeschrijvingen, het taalgebruik, de kennis over het vervaardigen en beschilderen van aardewerk en de historische feiten rond de Delftse donderslag en de uitbraak van de pest zorgen ervoor dat de lezer moeiteloos meegetrokken wordt in de zeventiende eeuw.

Naast het historische verhaal dat Van der Vlugt met Nachtblauw wil vertellen, lezen we over het liefdesverhaal van de sterke en dappere Catrijn, die bijzondere keuzes maakt in de tijd waarin vrouwen nog per definitie handelingsonbekwaam waren. Haar verhaal zorgt voor een extra dimensie, waardoor je het boek niet weg wilt leggen.

Na De lege stad, Rode sneeuw in december en Jacoba, dochter van Holland laat Van der Vlugt met Nachtblauw opnieuw zien dat ze het schrijven van historische romans met daarin een romantisch verhaal, perfect beheerst. Misschien is dat voor de kritische lezer gelijk het enige minpuntje: het verrast je niet meer. Het taalgebruik is simpel en vraagt weinig van de lezer: een voortzetting van de stijl die ze al in haar jeugdboeken gebruikte. De personages ontwikkelen zich niet en blijven vlak. Daarnaast is de historische diepgang beperkt: het dient alleen als setting, niet om ervan te leren. Voor wie geen hoge, literaire eisen aan een boek stelt, zal dit een prima boek zijn. De lezer die meer wil, wordt een beetje teleur gesteld: Nachtblauw is meer van hetzelfde.