'Gewoon een geinig boekie...'

Zeik niet zo van Anouk Kemper, Lianne Marije Sanders en Suzette Hermsen beoogt een dubbel doel: enerzijds een ‘beleefde middelvinger’ naar de babyboomer die volgens de dames nogal onterecht klaagt over de onvolwassen houding van de millenials en anderzijds een oproep aan de generatiegenoot die teveel zeikt over imperfecte vriendjes en het eigen miskend talent. In het boek beschrijven de auteurs hun eigen leven, dat blijkbaar niet overeenkomt met het aanstellerige beeld dat alsmaar geschetst wordt.

Het naschilderen van de Nachtwacht is eenvoudiger dan het weerleggen van een opgebouwd beeld over een bepaalde groep mensen. Zo zijn ambtenaren lui en zijn het controle- en regelfreaks, zijn studenten zuipschuiten, gemakzuchtig en aanhangers van de zesjescultuur en zeuren docenten over werkdruk, terwijl ze altijd vroeg vrij zijn en bovendien heel veel vakantie hebben. Probeer daar maar eens vanaf te komen. Om maar met de deur in huis te vallen: dat lukt ook de auteurs van Zeik niet zo niet. Het boek is, zoals ze zelf al zeggen: ‘gewoon een geinig boekie’ en daar blijft het dan ook bij. Prima als tussendoortje op het strand, maar ongeschikt als je echt iets over ‘de millenials’ wil weten, want: dé millenial bestaat natuurlijk helemaal niet. Net zomin als dé Nederlander. 

Dit boek bevat de beschrijving van de ervaringen van drie jonge journalisten, niets meer en ook niets minder. Als beleefde middelvinger naar dé babyboomer (die natuurlijk ook niet bestaat) is het ongeschikt, want iedere babyboomer zal met gemak drie millenials kunnen aanwijzen die wél aan het beeld voldoen. Om een beeld succesvol te weerleggen, zal je met meer moeten komen en zal je overtuigender moeten zijn. Daarbij wijken de beschreven ervaringen niet veel af van de ervaringen van andere generaties, zij het dat die oudere generaties er wellicht wat minder expliciet over waren.

Daarmee komen we op het aspect dat Zeik niet zo best aantrekkelijk maakt: de lezer zal zich in dit boek herkennen. De huidige veertigers, vijftigers en zestigers woonden ook in gehorige studentenhuizen, hebben ook niet allemaal een droombaan met een droomhuis en een droomsalaris. Evenmin hebben ze allemaal geslaagde relaties en zijn of waren ze altijd tevreden met zichzelf. Ook zij waren als twintigers onzeker over zichzelf (en zijn dat soms nóg). Er is dus weinig nieuws onder de zon in Zeik niet zo.

Resteert het andere doel: een oproep aan leeftijdsgenoten om minder te zeiken over je leven. Eh, millenials lezen toch liever geen boeken en al helemaal geen dikke boeken van 270 pagina’s zonder plaatjes? Of is dat ook maar een beeld?

Al met al is Zeik niet zo inderdaad een ‘geinig boekie’. Herkenbaar en zeker geschikt om je een paar uur mee te vermaken, maar een plaats in DWDD is echt te hoog gegrepen.