De verklaring van een minnares

De affaire Christie verhaalt over een periode van 11 dagen in 1926. In december van 1926 verdween Agatha Christie gedurende die periode uit beeld. Heel Engeland, wat de hele wereld, was in rep en roer. Zo’n duizend agenten waren naar haar op zoek. Het was groot nieuws in de pers. Er werd flink gespeculeerd naar de gebeurtenissen rond de verdwijning en de redenen van haar verdwijning. Haar auto werd teruggevonden aan de rand van een meertje, het meertje werd doorzocht, maar Agatha werd niet gevonden. Men verdacht Archie als dader, mede omdat hij een minnares had en bij zijn vrouw weg wilde. Echter tot op heden blijft haar verdwijning een mysterie. De ware aard en reden van haar verdwijning heeft Agatha in haar graf meegenomen. Ze heeft er nooit iets over losgelaten.

Daarom is het gezichtspunt zoals die wordt beschreven in ‘de Affaire Christie’ een erg boeiende. Het verschilt van alle andere pogingen om de verdwijning te verklaren. Het is geloofwaardig.
Het verhaal steunt op de personage Nan O’Dea. Zij is weliswaar een fictief/bedacht figuur, maar toch denk ik gebaseerd op een levend persoon. Immers Archie had een minnares. Nan zegt: ‘Ik ben de enige die de waarheid over haar (Agatha) verdwijning kent. Ik ben geen Hercule Poirot. Ik ben de minnares van haar echtgenoot. Nan besefte dat je nooit je eigen verhaal kunt vertellen zonder dat van een ander prijs te geven. Of we ooit de echte waarheid te weten zullen komen is de vraag. De enige die dat weet is Agatha zelf, het was haar zaak om deze te vertellen. Ze heeft heel haar leven lang geweigerd om vragen te beantwoorden over de elf dagen waarop ze onvindbaar was.

Het boek is opgebouwd uit kleine hoofdstukken, die afwisselend de titel ‘Hier rust zuster Mary’ en ‘De verdwijning’ dragen. De hoofdstukken met de eerste titel beschrijven vooral het leven van Nan. De hoofdstukken met de tweede titel gaan over de verdwijning. Hoewel, de verdwijning vormt meer een kapstok waarop het levensverhaal van Nan wordt opgehangen. Eigenlijk speelt de verdwijning op zich een ondergeschikte rol.

Ik denk dan ook dat de titel van het boek eigenlijk niet verwijst naar die verdwijning. Waar hij wel naar verwijst ga ik niet benoemen, dat moet u als lezer zelf maar uitvinden.

Qua lezen is het boek erg toegankelijk, kleine korte zinnen. Het leest erg lekker weg.
Een opmerkelijk puntje is wel de vertaling. Voor niet Vlamingen is die wel even wennen.
Maar als je er eenmaal aan gewent bent, geeft deze Vlaamse vertaling ook voor de ‘Hollanders’ iets extra’s met zich mee.

Al met al geeft het boek een leuke wending aan de verklaring van de mysterieuze verdwijning van Agatha Christie. Nan O’Dea geeft ons een plausibele reden en het verhaal werkt met haar als verteller.

Het boek bevat een beetje van alles – een queeste, een moord mysterie en een romance.

Complimenten voor de omslag van het boek. Zo passend bij de twintiger jaren.