Bagger

Suzanne Vermeer – De eilanden

Ooit wilde ik begrijpen waarom deze boeken zo goed verkocht werden. Ik heb het eerlijk geprobeerd. Mijn blogje is nog altijd een van mijn best gelezen blogjes. Nadien overleed de heer Goeken, maar bleef het fenomeen Vermeer bestaan. Nog maar eens een bewijs voor het cynisme van de uitgever, het maakt niet uit wie het schrijft, het maakt niet uit wat er staat, als de voorkant maar vergelijkbaar uitziet als de vorige en op stapels op Schiphol kan liggen, dan verkoopt het toch wel.

Jaar in, jaar uit, meerdere boeken per jaar. Niemand weet wie ze schrijft, volgens mij maakt dat ook niet uit. Dit dunne boekje stond op een dag in mijn minibieb. Vele jaren heb ik ze genegeerd, dus dacht ik dat ik maar eens weer moet proberen. Zeven korte verhalen, zeven eilanden, zeven vrouwen, zeven geheimen. Tussen twee blogjes door opgepakt. Tijdens een wandeletappe in de Tour nog eens wat. En wachtend op het eten de rest. Zeven keer vol goede moed, zeven keer verbaasd dat dit op papier staat.

Als complete amateur weet ik dat ik geen natuurtalent ben. Ik verkoop wel eens wat boeken, heb plezier aan schrijven. Maar ik zou me schamen als ik dit had geproduceerd. Zonder enige twijfel tik ik een vergelijkbaar boekje in een week na mijn werk. Even zitten. Setting bepalen. Twee of drie namen. Beginnen met schrijven, op de laatste/een na laatste bladzijde van het verhaal een niet-verwachte draai en klaar is kees. Wat een gemak, wat simpel, ongelooflijk dat dit soort boeken zo veel verkoopt.

Het zegt veel over de gemiddelde lezer (vooral lezeres) dat we deze uitgever belonen voor dit soort bagger.

Citaat: “Toen de politie net ineens voor haar neus stond, wist ze het zeker: nu was het afgelopen. Ze had het mis gehad en het had onverwachts goed voor haar uitgepakt. Daarom was nu het moment om een einde te maken aan haar passieve houding. Ze zou haar leven niet nog meer laten verknallen.” (p.73)