Had meer ingezeten

Op een vreemde wijze kwam ik in de leesclub voor dit boek terecht. Op een dag zat het in mijn mail, maar blijkbaar hoorde ik niet bij de leesclub van Hebban. Ik kreeg het boek wel via die site, mocht ook met de digitale versie aanschuiven bij de bespreking van het boek. Altijd leuk. Niet elk boek is even geschikt voor een leesclub, maar dit boek was dat zeker wel.

Veel las ik nog niet van Esther Gerritsen, lastig vind ik dat ik de kwaliteit haar boeken niet in de buurt vind komen bij de sympathie die ik voor haar heb. Die constatering alleen al is genoeg om een nieuwe poging te wagen om haar boeken net zo goed te vinden als haar persoon.

Het gegeven van dit boek was voor mij een mooie aanleiding om het nog eens te proberen. Scifi is absoluut niet mijn genre, maar in de loop der jaren ben ik toch wel weer meerdere boeken tegengekomen die op de rand daarvan wel de moeite waard waren. Net als een aantal van die boeken (1984, Brave New World, This Perfect Day, Fahrenheit 451, Klifi) reken ik Gebied 19 tot deze categorie, de dystopia, waarin een wereld wordt beschreven die er op het eerste gezicht mooi en ideaal, Utopisch, uit ziet, maar dat nooit daadwerkelijk blijkt te zijn.

Gerritsen refereert al op de eerste bladzijde aan de Covid pandemie van een paar jaar eerder, ongetwijfeld de aanleiding én inspiratie voor dit boek. Tomas wordt wakker, mist zijn vrouw, hij is gisteren getrouwd, naast zich en blijkt wakker te zijn geworden in een compleet andere wereld, waarin de helft van de bevolking is gevlucht naar een andere planeet, lijkend op de aarde, maar waar alles net iets groter is. Hij is achtergebleven, zij niet. Het begin van een zoektocht naar wat er allemaal gebeurde voordat deze massale vlucht plaatsvond, maar ook naar redenen voor zijn achterblijven.

Hij is een van de eersten die daadwerkelijk contact heeft met iemand, zijn vrouw dus, op die andere planeet, maar weet niet goed wat hij moet doen, hoe het verder gaat.

Boeiend gegeven, waardoor een groot deel van het verhaal zichzelf schrijft, in mijn beleving. Gebied 19 blijkt niet een andere planeet of een deel daarvan te zijn, maar een deel van je hersenen, waar tot nog toe niet veel over bekend was.

Met veel plezier las ik het verhaal vrij snel ten einde, om na lezing toch weer achter te blijven met het gevoel dat er veel meer in had gezeten. Dat het verhaal nog niet af was. Dat er te snel naar het einde geschreven werd.

Citaat: “Ella zuchtte vermoeid. ‘De Volkenbond is nooit echt opgeheven, die heeft al die tijd parallel aan de Verenigde Naties gewerkt aan het leven elders. Ik heb je er nooit mee lastig willen vallen, want het is onmogelijk om het met jou over politiek te hebben, je hebt je nooit ergens in verdiept. Ik dacht altijd dat het desinteresse was, en luiheid. Nu zie ik dat het totale kinderlijke ontkenning is. Ik kan er niet omheen blijven draaien omdat jij het niet wilt zien.’” (73/145)