Kwetsbaar en indringend

Tot nog toe las ik alleen nog maar wielerverhalen van haar. Al had ik bij het prachtige Pellegrina al door dat de sport soms een kapstok is om het land, in dit geval Italië te leren begrijpen. En nu is er vluchtheuvel.

Ze woont in een Italiaans dorpje, Cadestelle (heb het gegoogled, bestaat niet), waar ze eigenlijk niet meer doet dan overleven. En daar schrijft ze op zo’n mooie, indringende en kwetsbare manier over, dat je eigenlijk meteen in je auto wil springen, over de Alpen wil rijden en haar een knuffel wil geven. Dat is knap, wanneer je dat met een boek kunt bereiken.

Er gaat veel niet goed in haar leven. Ze woont alleen, heeft een onbeantwoorde liefde voor een Italiaan een paar uur verder op die zich niet wil binden, kampt met de gevolgen van long covid en weet niet goed wat ze met haar leven aan moet. En dat komt allemaal naar boven in de meest normale dingen. Als ze naar de supermarkt gaat, als ze met de buren praat, als ze wandelt door het dorp of in de natuur. Het cultuurverschil sijpelt regelmatig door de vertellingen heen, onvermijdelijk natuurlijk wanneer je in je eentje tussen 700 Italianen woont.

Het boek sleept je mee in haar hoofd, hoe ga je om met het leven en de uitdagingen die iedereen in meer of mindere mate tegenkomt. Hoe ga je om met tegenslag? Wat wil ik in het leven? Het lijkt volledige autobiografisch, maar tegelijkertijd bestaat het dorp waar ze woont niet. En eigenlijk maakt het helemaal niet uit, want je leeft mee met haar, je leert het dorp kennen, je denkt na over je eigen leven, wat jij zou doen in deze situatie, hebt medelijden als ze na anderhalf uur autobaan weer omdraait omdat het te zwaar is om alleen te rijden. Van Noord heeft een prachtig boek geschreven. Mocht alles autobiografisch zijn, dan gun ik haar rust in haar hoofd en kracht om de juiste beslissingen te nemen. Want ik wil nog heel veel (wieler-)verhalen van haar lezen.

Citaat: “Het gevoel dat mijn armen in brand staan houdt nog een week of twee aan. De angst dat ik mezelf iets aandoe blijft ook nog even hangen, maar ebt uiteindelijk weg. Na een paar weken kan ik weer een groot mes uit de keukenla pakken zonder dat mijn adem stokt. De weken vol angst en het enorme slaaptekort veroorzaken een gigantische terugval. De vermoeidheid is zo overweldigend dat ik me verdoofd voel. Ik kan niet werken, niet wandelen, raak razendsnel overprikkeld van sociaal contact.” (p.217)