Lezersrecensie
Niet de parel die velen er van maken
Een boek dat je moest lezen, zo werd vaak verteld. Het waar gebeurde verhaal van ‘de man die drie concentratiekampen en een grote scheepsramp overleefde’. Ik vond het in mijn minibieb, waar ik de gevonden meestal aan mij voorbij laat gaan. Meer dan twee jaar later ging ik dus alsnog voor de bijl, op de een of andere manier had ik ‘m bij verschijnen genegeerd.
Het verhaal over Wim Aloserij is een bijzonder verhaal. Tewerkgesteld in Duitsland, gevlucht, ondergedoken, opgepakt en een tocht langs meerdere kampen. Vreemde wereld, een verhaal dat iedereen zou moeten lezen. Een verhaal wat er gebeurt wanneer je mensen anders behandelt. Krake heeft een vlotte schrijfstijl, de opmaak van het boek met meerdere foto’s helpt ook om er snel doorheen te gaan.
En toch begint het halverwege, misschien al wel eerder, te knagen. Is dit verhaal zo uniek? Zijn er niet tienduizenden jongemannen tewerkgesteld in Duitsland? Gepakt na onderduiken? Wat mis ik dan? Wim wordt door dit boek een held gemaakt, hij heeft in ieder geval meer heldhaftigs gedaan in zijn leven dan ik ooit zal doen, geen enkele twijfel. Maar waarom eindigt zijn biografie in 1947, met een paar bladzijden over 1959 aan het eind? Is er geen les te leren, of moet ik die zelf uit het boek halen? Wat is zijn visie op de oorlog, op de daaropvolgende koude oorlog? Hoe denkt hij over het populisme van deze eeuw? Er is toch meer dan het verhaal zelf?
De cynicus in mij begrijpt het succes van dit boek. De doorsnee lezer leest een waargebeurd verhaal (“is echt gebeurd!”), kan zich even afsluiten van de alledaagse ellende, concludeert dat het nu nog wel meevalt, want ‘toen was het pas echt erg’ en gaat door met het leven. Graag had ik gezien dat er paralellen werden gevonden, dat een boek het begin is van een gedachtetocht, van meer diepgang. Volgens mij ontbreekt die hedentendage te vaak bij de gemiddelde lezer, en helaas ook bij vele schrijvers, al dan niet bewust. En dat is jammer, want een verhaal als dit zou veel meer kunnen bereiken dan alleen een tijdje op de bestsellerlijst te staan.
Het verhaal over Wim Aloserij is een bijzonder verhaal. Tewerkgesteld in Duitsland, gevlucht, ondergedoken, opgepakt en een tocht langs meerdere kampen. Vreemde wereld, een verhaal dat iedereen zou moeten lezen. Een verhaal wat er gebeurt wanneer je mensen anders behandelt. Krake heeft een vlotte schrijfstijl, de opmaak van het boek met meerdere foto’s helpt ook om er snel doorheen te gaan.
En toch begint het halverwege, misschien al wel eerder, te knagen. Is dit verhaal zo uniek? Zijn er niet tienduizenden jongemannen tewerkgesteld in Duitsland? Gepakt na onderduiken? Wat mis ik dan? Wim wordt door dit boek een held gemaakt, hij heeft in ieder geval meer heldhaftigs gedaan in zijn leven dan ik ooit zal doen, geen enkele twijfel. Maar waarom eindigt zijn biografie in 1947, met een paar bladzijden over 1959 aan het eind? Is er geen les te leren, of moet ik die zelf uit het boek halen? Wat is zijn visie op de oorlog, op de daaropvolgende koude oorlog? Hoe denkt hij over het populisme van deze eeuw? Er is toch meer dan het verhaal zelf?
De cynicus in mij begrijpt het succes van dit boek. De doorsnee lezer leest een waargebeurd verhaal (“is echt gebeurd!”), kan zich even afsluiten van de alledaagse ellende, concludeert dat het nu nog wel meevalt, want ‘toen was het pas echt erg’ en gaat door met het leven. Graag had ik gezien dat er paralellen werden gevonden, dat een boek het begin is van een gedachtetocht, van meer diepgang. Volgens mij ontbreekt die hedentendage te vaak bij de gemiddelde lezer, en helaas ook bij vele schrijvers, al dan niet bewust. En dat is jammer, want een verhaal als dit zou veel meer kunnen bereiken dan alleen een tijdje op de bestsellerlijst te staan.
2
Reageer op deze recensie