Zen van Burdett

Bangkok 8 is een vreemd boek. Het heeft een slap koordje als ruggengraat. Daar bedoel ik mee dat de plot rechtlijnig is, weinig vaart heeft en ook nog erg kort is. Toch stoort dat slappe koordje niet. Burdett hing er een hoop leuke pompons en belletjes aan. Het resultaat is een grappig, onderhoudend verhaal. Het wordt uitsluitend verteld door inspecteur Sonchai Jitpleecheep. Deze man is er met zijn vriend en collega getuige van dat een Amerikaans marinier in zijn eigen Mercedes gedood wordt door een python en een nest cobra’s. Bij de poging de Amerikaan te redden, loopt Sonchais vriend een fatale slangenbeet op. Sonchai zweert de moordenaar (diegene die die beesten in de auto stopte) te vinden en zijn vriend te wreken.

Maar… daar is geen haast bij. Eerst wordt Sonchai ontboden op de Amerikaanse ambassade. Daar loopt hij met een vrouwelijke bewakingsagente naar binnen en vertelt hij de lezer: “Katherine White is zich er genadig niet van bewust dat ze me ooit heeft vergezeld over een binnenplaats van schokkend gelijke afmetingen, duizenden jaren geleden. Mijn Egyptische incarnatie is de verste die ik terug heb kunnen zoeken naar mijn oorsprong. Een priester die zijn macht misbruikt, betaalt de hoogste karmische prijs. Ik heb drieduizend jaar in steen gevangengezeten, voor ik er weer uitkwam als de allerellendigste slaaf in Byzantium.” Huh? Meent ie dat nu? Maar inderdaad: Sonchai blijkt een overtuigd boeddhist die regelmatig mediteert en door zijn huidige leven probeert zijn volgende te verbeteren.

Ik haalde al meteen een portie scepsis boven. Het leuke is dat Sonchai wat later moet samenwerken met een FBI-agente. Die dame in kwestie is net zo terughoudend ten opzichte van de incarnatieverhalen als ik. Haar houding levert schitterende oost-west-dialogen op met Sonchai. Tot ze ergens stelt dat iedereen dom is buiten zijn eigen referentiekader. Met dat zinnetje zette Burdett mij mooi aan het denken en was ik alweer blij dat ik me nog niet overgaf aan het westers superioriteitsgevoel.

Het verhaal kabbelt verder. De dode Amerikaan bleek idolaat van jade. Daarvoor onderhield hij contact met een juwelier die regelmatig te gast is op het Witte Huis. Helemaal onbesproken is die man niet. Het is ook vreemd dat de marinier zijn prachtige vriendin verzweeg voor zijn broer. Intussen is daar nog steeds het raadsel van de slangen. Misschien kan een dierenarts van een krokodillenboerderij vertellen waarom een python en een nest cobra’s tegelijkertijd wild worden. Dus tuffen Sonchai en de agente rustig naar die boerderij. Tijdens de rit mijmert Sonchai over zijn jeugd. Hoe hij in het kielzog van zijn moeder, een prostituee, de wereld afschuimde om tijdelijk een onderkomen te vinden bij haar minnaars. Hij moet trouwens dringend nog eens langs bij zijn moeder. De komst van Viagra heeft haar op een lumineus idee gebracht: een bordeel voor senioren. Hoewel ze 'The Old Man’s Club' geen bordeel zou willen noemen, maar wel 'libidotherapie voor ouderen'. Mooi toch? Een spannend boek waar je rustig van wordt. Zen voor de detective- en thrillerliefhebber en een prachtige prestatie van Burdett.