Veelbelovend begin van nieuwe serie

Vorig jaar liet de jonge Ierse Claire McGowan zich positief opmerken met Verloren, een eerste deel rond forensisch psychologe Paula Maguire. Lezers op deze site beoordeelden dit boek bijna unaniem met vier sterren en ook het strenge Vrij Nederland was vol lof. Het vervolg, Barre grond, liet niet lang op zich wachten.

In Verloren  keerde Paula Maguire vanuit Londen terug naar Ballyterrin. Ze liet dit Ierse stadje achter zich, samen met alles wat haar meer dan normaal aan haar moeder herinnert. Die verdween zeventien jaar geleden, van de ene dag op de andere. In het politieonderzoek werd Paula’s vader, een katholieke politieagent in een door godsdienstrellen verscheurd land, hard aangepakt. Intussen is Paula dertig en werkt ze samen met de man die destijds het onderzoek leidde. Paula vindt hem niet de beste speurder die Ballyterrin rijk is, wat gevolgen heeft voor haar bedenkingen bij het gevoerde onderzoek. Dat is niet het enige waarmee Paula worstelt. In Verloren  deelde ze kort na elkaar het bed met twee mannen. Paula wil er niet te lang bij stilstaan of het nu uit oprechte liefde dan wel in een dronken bui gebeurde. Eén ding is zeker: ze is zwanger en ze weet niet exact wie de vader is. Ze weet bovendien ook niet of ze het kind wil houden... iets wat in Ierland niet vanzelfsprekend is, want als er iets is waarover katholieken en protestanten het wél eens zijn, dan over het misdadige van abortus.

Terwijl Paula probeert beslissingen te nemen in haar privéleven, verdwijnt uit het ziekenhuis van Ballyterrin een pasgeboren jongetje. Een verpleegster haalde de kleine Alek op voor een onderzoek maar bracht hem niet terug. Na enkele ronduit slopende uren geeft een medium aan waar het kindje kan worden gevonden. In de nasleep van deze ontvoering verdwijnt nog een kind en een hoogzwangere vrouw... Paula en haar collega’s hebben bitter weinig aanknopingspunten en het medium zwijgt. Paula kan zich niet van de indruk ontdoen dat de dader zich onder handbereik bevindt en almaar dichter komt.

Door een erg spontane manier van vertellen, sleurt McGowan de lezer vanaf de eerste pagina het verhaal in. De gevolgen van een te lang onderdrukte ochtendmisselijkheid gulpen over de schoenen van Paula’s collega’s. Haar gêne is voelbaar en neemt je meteen ook in voor deze jonge forensisch psychologe. Ze doet erg haar best, maar is geen hoogvlieger à la Tony Hill van Val McDermid. Haar twijfel en geweifel maken haar aandoenlijk en menselijk, en dat geldt ook voor de andere personages, die stuk voor stuk mooi en geloofwaardig zijn neergezet.

Lange tijd lijkt het alsof het onderzoek geen millimeter vooruit komt. Op die momenten houden de persoonlijke besognes van Paula de aandacht bij het boek.  Als er eenmaal schot in de plot komt, raast die naar een bloedspannende ontknoping. Hierin speelt het verleden een grote rol, maar evenzeer de toekomst. Gaat Paula haar kindje houden? Blijft ze in Ballyterrin? Groeit ze verder in haar rol als forensisch psychologe? Kan ze wat het medium zei over haar moeder laten rusten? Kortom, vele vragen waar Claire McGowan  een antwoord op kan verzinnen. Ook Barre grond  smaakt naar meer. Met deze eerste twee delen zet McGowan een prachtig begin van een veelbelovende serie neer.