Soms geniaal

op andere momenten erg gekunsteld en overdreven.,Het duo inspecteur Deleu en onderzoeksrechter Bosmans doet het goed in Vlaanderen. Elk boek waarin zij optreden stoot quasi onmiddellijk door naar de toptien van boekhandelketen De Standaard. Zo ook Deflo’s nieuwste, Copycat, waarin de twee jacht maken op een psychopatische moordenaar.Anders dan in de meeste misdaadverhalen weet je als lezer van in het begin wie de dader is. Je zou kunnen denken dat dat fnuikend is voor de spanning, maar dat hoeft niet zo te zijn. Deflo legt spanning in situaties, in relaties en in het blootleggen van motieven. Jammer genoeg blinkt hij niet in elk onderdeel even hard uit. Terwijl hij als een ware grootmeester diverse situaties beschrijft, bijvoorbeeld een waanzinnige achtervolging tot op de Zaventemse tarmak, laat hij de lezer in de kou staan als het gaat om de motieven van de moordenaar. Deze man, een schrijver van misdaadverhalen, komt nergens echt goed uit de verf en zijn motieven blijven onduidelijk. Hierdoor ontbreekt de ruggengraat van Copycat en blijft er slechts een slap verhaaltje over.Met de 'soapspanning' daarentegen zit het wel goed. Deflo’s personages gaan inmiddels zeven boeken mee en maakten in die tijd een hele persoonlijke ontwikkeling door. Geen reden tot paniek voor een nieuwe lezer: Deflo voorziet een beknopte introductie. In Copycat ligt de focus op Deleu. Hij is weg bij zijn vrouw Barbara en woont samen met collega Nadia Mendonck. Zowel Deleu als Nadia lopen er getormenteerd bij en hebben daar ook alle reden toe. Deleu streeft in zijn relatie met Nadia een zielsverbondenheid en een emotionele afhankelijkheid na, waarvan ik me afvraag of die er kan komen als die er niet van in het begin is. Nadia verloor in een vorig verhaal haar ongeboren kind en alsof dat op zich al niet traumatisch is, gebeurde het ook nog in traumatische omstandigheden. Alle begrip dus voor de lethargie waarin ze zich in het begin van het verhaal bevindt. Alleen slaat die lijdzame toestand zo plots en onverwacht om in actie - ‘Deleu stond er niet bij stil. Hij keek naar Mendonck. Haar ogen glansden. Ze vingen de zijne. Een glimp van herkenning. Eindelijk. Een passionele vonk. De tijd zou wel raad brengen’ - dat het geforceerd overkomt. In dit citaat merk je ook de staccatostijl die Deflo af en toe hanteert. Soms komt die geniaal over, op andere momenten doet het erg gekunsteld en overdreven aan.