Verborgen agenda

Nesbø veranderde in het Nederlandse taalgebied van uitgeverij. Drie vorige boeken verschenen bij Signature, zijn nieuwste, Dodelijk patroon, is net uitgekomen bij Cargo. Ongeacht de uitgeverij hebben deze vier boeken het hoofdpersonage gemeen: de onvolprezen Harry Hole, briljant, ongelooflijk veerkrachtig maar neigend naar zelfdestructie.
Ondanks dat veerkrachtige is aan het begin van Dodelijk patroon de rek uit Harry. Hij voelt zich verslagen. Twee jaar lang werkte hij aan de moord op collega Ellen. Ze werd doodgeknuppeld door een neonazi. Voor de politie de dader aan de tand kon voelen, sneuvelde hij tijdens zijn arrestatie. Zelfverdediging, voert collega Tom Waaler aan en alle chefs geloven hem. Maar Harry niet. Harry is er van overtuigd dat Waaler een vuil spel speelt en niet alleen iets te maken heeft met de golf van illegale wapens die Oslo overspoelt, maar ook met de dood van Ellen. Weten is één ding, het met harde bewijzen aantonen een ander. En uitgerekend dat is Harry na twee jaar nog altijd niet gelukt. Hij lukte er wel in zijn relatie op de klippen te laten lopen, almaar meer te drinken en zijn geloofwaardigheid als inspecteur te verliezen. Zijn chef zag het verval van Harry met lede ogen aan. Hoe een veelbelovend, briljant iemand zichzelf toch zo de dieperik in kan werken. Daarom, met spijt in het hart, kan hij niet anders dan Harry ontslaan.
Die ontslagbrief ligt, wachtend op een handtekening, op het bureau van de hoofdcommissaris, als er in Oslo een jonge vrouw vermoord wordt. Een afgesneden vinger en een achtergelaten vijfhoekig diamantje wijzen op een ritueel. Het zal Harry worst wezen. Hij wil zich er niet mee bezighouden, hij staat toch al met één been buiten het korps. Maar dan meldt een man de verdwijning van zijn vrouw. Een simpel klusje. Daar wil Harry nog wel bij helpen. Tot de hoofdcommissaris terugkomt uit vakantie en zijn handtekening zet…
Een wat verlopen einzelgänger als Hole is zeker geen unicum in de misdaadliteratuur. Toch steekt Nesbø’s werk overtuigend boven de middelmaat uit. Hij plaatst zijn hoofdpersonage elke keer weer middenin een uiterst spannend verhaal, dat nooit gewoon rechttoe rechtaan is, al lijkt dat aanvankelijk wel zo. In Dodelijk patroon gaat het om het opsporen van een seriemoordenaar, maar zie je ook hoe rivaal Tom Waaler Harry een helpende hand reikt. Daar kijk je als lezer vreemd van op, en dat gevoel overvalt je nog eens als de moordenaar ruim voor het einde van het boek geklist wordt. Waarover gaan die laatste honderd pagina’s dan nog? Maar Nesbø stelt je niet teleur. In een almaar toenemend tempo voert hij de lezer naar een onverwacht, adembenemend einde waarin alle gebeurtenissen prachtig in elkaar grijpen en waaruit blijkt dat Harry Hole sneller denkt dan Lucky Luke schiet.